এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য
"কান্দিব লাগিব তুমি চিৰ জীবনত,
নোপোৱা তেওঁক কিন্তু, জানিব নিশ্চয়।
শুদিৰনী তুমি সখি! বামুনক পতি
নোপোৱা; তোমাৰ হব তপোবনে গতি,—
কিম্বা মৃত্যু (আত্মহত্যা); জ্বলিব হিয়াৰ
বিৰহৰ জুই, হব অৰণ্যে তোমাৰ
গতি, তপসিনী বেশে আশ্ৰম-তলত
কটাব লাগিব কাল শোক সঙ্গীতত।
সাধ্বী যি উপেক্ষা কৰি সুখ তোশ-ধ্বনী
সিদৰে সাজিব পাৰে যৌৱনে যোগিনী।
জগতত ধন্য সেই, ঘি পুষ্প ৰতন
নিৰ্জ্জনে বনত বহি
নিজে ফুলি, নিজে জহি
গোন্ধত মোহিত কৰে মানুহৰ মন।
কিন্তু সখি! কথা শুনা, পাহৰাঁ নন্দক,
নেলাগে পিন্ধিব তুমি বেশ যোগিনীৰ;
কেচুৱা নোহোৱা তুমি, বঢ়া-বুজা সখি!
কিয় হোৱা বিয়াকুল, এনুৱা অধীৰ।
কিয় অত চিন্তা কৰা? আপোনা-আপুনি
চিন্তা পিশাচীৰ তুমি কিয় হোৱা বলি?
চিন্তা অগণিত কিয় পেলোৱা লেৰেলা
অকালত হায় সখি! ফুল ঢোপাকলি?”
"হায় সথি! কোনে বাৰু”— কয় গোলাপীয়ে,—
"নিজে ইচ্ছা কৰি দিয়ে আপোনাক বলি
