পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/২৩

নন্দৰে সইতে প্ৰেম পবিত্ৰ নহয়,
তাকে ভাবি কিয় তুমি এনুৱা চঞ্চল?
নন্দ যে বামুণ সখি! তুমি শুদিৰণী,
তোমা-দুয়োটীৰ প্ৰেম পানীৰ লিখন
নাথাকে সদাই ইটো,—শেষ হব সখি!—
নাকান্দিবা অকথাত,—নহবা বিমন।”
গালি পাৰা, পাৰা সখি! মাৰা যদি মাৰাঁ,"
দুখে হুমুনীয়া কাঢ়ি গোলাপীয়ে কয়,—
“নকবা কিন্তু হে সখি! ভূলিব তেওঁক
(প্ৰাণৰ নন্দক মোৰ) হৃদয়ে নসয়।
তেওঁক তুলিম সখি? কিৰূপে বুলিলা?
শেল মাৰি কিয় মোৰ হৃদয় বিন্ধিলা?
দেখুৱাব পৰা হ'লে হিয়া খনি ফালি
কৰিলোঁ হেতেন আজি হৃদয় ৰাঙ্গলী।
দেখালোঁ হেতেন, তুমি পালা হয় দেখা,
তেওঁৰ ছবিটী মোৰ হাৰে হাৰে লেখা।
নলিনীয়ে ভূলে যদি দেৱ দিবাকৰ,
যদি ভূলে কুমুদিনী জোন মনোহৰ,
ভূলিব তথাপি সখি! নোৱাৰো নিশ্চয়,
প্ৰাণৰ নন্দক ভুলি পৰাণ নৰয়।
কি ঘটিব মোৰ সখি! নন্দকেই যদি
ভূলিব নোৱাৰোঁ? হায়! কিবা হব গতি?”
“নোৱাৰিবা যদি সখি! ভুলিব নন্দক
সখীলই চাই ধীৰে কুঁৱৰীয়ে কয়,—