সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/২২১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৭
চতুৰ্থ সৰ্গ।

(মন)
কিয়নো হইছ, মন!
ইমান কাতৰ ঐ?
তেওঁৰ লগতে তই আছতো সদাই?
চকুৱে যে দিন ৰাতি
টুকিছে চকুলো ধাৰি,
তাৰো যে কাৰণ আছে, দেখিব নাপাই।
পৰিছে চকুলো
কান্দিছে দুচকু,
নাপাই দেখিব তেওঁৰ মুখ।
কিন্তু, কিয় মন! কান্দিছনো তই?
কিয়নো মিছাতে কৰিছ শোক?
দেহা যে ইমান ক্ষীণ
দিনে দিনে হইছে,
তাৰো যে কাৰণ আছে, হ’ল বহু দিন
নাই পোৱা আলিঙ্গন
তেওঁৰ দেহাৰ, মন!
সি শোকতে হয় দেহা দিনে দিনে ক্ষীণ।
কান যে উদ্বিগ্ন সদা,
নোৱাৰি দুষিব তাকো