পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/২০

৬

কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য।

সৰলতা ভৰা মুখ আজিও শোভিছে,—
কালৰ চক্ৰতো একো হোৱা নাই লয়।
ছোৱালী কালৰ ৰঙ্গ এতিয়াও আছ,—
ফুল চিঙ্গি, মালা গাঁথি পিন্ধালে গছক
ঠালে মূৰে, গোট গাই ধাৰ ধাৰ কৰি,—
অপূব সাজেৰে গছ ৰমক-জমক।
সজালে-পৰালে গছ,—বহিল তলতে
সথীয়ে সইতে দুয়ো হৰিষ মনত,—
উলিয়ালে "দৰা-কন্যা” (ওমোলা পুতলি!)
বিয়া দিলে দুয়োটীৰ কত আনন্দত।
কুঁৱৰী “কন্যাৰ” মাক,—গোলাপী “দৰা"ৰ,—
সখী হৈও, দুয়ে আজি “বিয়ণী" পাতিলে;
বহু হাবিয়াস কৰি, অতি যতনেৰে
“কণীয়া দানৰ ভোজ” বালিৰে ৰান্ধিলে।
ৰান্ধি বাঢ়ি বালি-ভাত” সাদৰী কুঁৱৰী
জী-জোঁৱাই দুয়োটাকে খুৱালে-মেলিলে,—
জীয়ৰী দিবৰ হলে, মাকে যেনেকই
কান্দে,—সেই দৰে ৰাণী বহুত কান্দিলে।
 এৰি দিলে “মায়া-কন্দা” হাঁহিলে মিচিকি,—
হাঁহি এৰি পুত্ৰ, তেওঁ ক'লে গোলাপীক,—
“আজলী ছোৱালী মোৰ, জনিব বিয়ণি!
শিকাই-বুজাই তুমি ল’বা বোৱাৰীক।
একোকে নেজানে মোৰ কোমল ছোৱালী,—
পুতেৰাক ক’বা, যেন নামাৰে নাকটে,—