সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১৮৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
প্ৰথম সৰ্গ

 বছৰ বছৰ কৰি যুগ পালে নাশ!
 নাই আৰু সখি। মােৰ জীৱনত আশ!

 এনুৱা বয়স যদি বিৰহতে যায় সখি!

 কি কৰিম পাছে আৰু প্ৰাণ পতি লই

 কি দিন কি ৰাতি সখি! ত'কে ভাবো মই॥
⸺·×·⸺


(ছ)
সখি ঐ!

 নজনা আছিলাে,
 ভালেই আছিল,—
 সুখৰ হেপাহ নাছিল মােৰ!
 নিচিনো স্বোৱামী,
 প্রণয় নুবুজোঁ,
 অজলা ভাবত আছিলো ভােৰ॥

 হৃদয় পদুম আছিল অফুলা,

 নিচিনো ভােমােৰা কেনুৱা ধন!
 কাল পাই সখি! ফুলিল পদুম,
 পৰিল ভােমােৰা, প্রেমিক মন॥
(কিন্তু) লুটুৰা ভোমােৰা যাতেই চঞ্চল!
 পদুমৰ মধু পদুমে থই,