এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫৪
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।
অজ্ঞান-এন্ধাৰে মোৰ ঢাকিলা অন্তৰ;
সি কাৰণে কওঁ, তুমি অগতিৰ গতি
নোহোৱা কৰুণাময়, তুমি পক্ষপাতী।
মোট কথা জগদীশ সকলো গুণেৰে
নোহোৱা শোভিত তুমি, সকলো দোষত
দোষীও নোহোৱা, দোষ গুণ দুয়ো আছে,
প্ৰধান সাক্ষী যে তাৰ তোমাৰে জগত।
সুখ দুখ, ভাল বেয়া, আনন্দ বেজাৰ,
আশা নিৰাশাৰ ছবি, পোহৰ এন্ধাৰ,
বলৱন্ত বলহীন, দয়ালু নিষ্ঠুৰ,
মান আৰু অপমান, সুৱলা কঠোৰ,
মিলন বিৰহ, আৰু বন্ধুতা শত্ৰুতা,
হাঁহি কঁন্দা, লাভ হানী, জীৱন মৰণ,
দুটি-দুটি-কৰি দেখোঁ সৃষ্টিত তোমাৰ
প্ৰতি মুহুৰ্ততে প্ৰভূ! অনাদি কাৰণ।
সিকাৰণে কওঁ প্ৰভূ! বিৰাজে তোমাত
দোষ গুণ দুয়ো,-কিন্তু ভাগটী দোষৰ
বহু পৰিমাণে বেছি,-ক’লো সঁচা কথা,
নাশাপিব প্ৰভূ! মোক নধৰা জগৰ।
সেই যেই হোক প্ৰভু! তথাপি তোমাকে
“জগতৰ পিতা” বুলি পূজিম মনত।
নধৰিবা দোষ মোৰ, কলো বহু কথা,
অথিৰ অবিৰ মন দুখ বেজাৰত।
কিন্তু তুমি যেনে পিতা, আজিও তেনুৱা
