সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১০১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৮৭
নৱম সৰ্গ।

গজিবনে চুলি আৰু? নগজে, নােপােৱা
লেহেৰী খােপাটী হায়! মুৰত আকউ।
জীয়াৰী কালতে ল'ব লাগিব ওৰণী;
চকু বা ঘােৰা যেন ফুৰিবা বাটত।
পিন্ধিব নোৱাৰি ফুল কান্দিবা তেতিয়া,
উলিয়াব নােৱাৰিবা মুৰটী লাজত।
দিঙ্গি ওপছাই অত মণি বিৰি পিন্ধা
দুধাৰি পিখিলে জানাে গাটীকে নৰয়?
ধুনত পিন্ধোতে মণি যদি ভাগে দিঙ্গি,
তেতিয়ানো কি কৰিবা কি হ’ব বিলয়?
কোৰ নাল যেন কেৰু পিন্ধিছা কাণত,
কাণ লতি চিগে যদি কেৰুৰ ভৰত,
কি কৰিবা তেতিয়ানাে? কিৰূপে পিন্ধিবা
বাখৰুৱা কেৰু আৰু? এনেই থাকিবা।
বিয়ালই নিবলই যি দৰে হাতীক
সেন্দুৰ পিন্ধাই দিয়ে আঁক বাঁক কৰি,
আঁকিলা কপাল খনি সি দৰে দেখােন?
কপাল ভৰাই লােৱা ফোঁট সাৰি সাৰি?
কিয় এনেকই আঁকা লাহৰী কপাল?
পখৰা-পখৰী কৰি পােৱানেকি ভাল?
ভাৱনাত ভাও দিকি আহিছা ওলাই?
যদি সেয়ে হয় ফোঁট পেলােৱা গুছাই।
ইনোকি আকউ! দেখোঁ কমতাৰ ৰজা
নামিলে দোলাৰ পৰা ধীৰ ধীৰ কই,—