সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১০০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৮৬
কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।

সকলােকে এৰি আজি পুজিলো হেতেন
স্বপ্নকে দেৱতা ভাবি, হই একচিত।
কিন্তু হায়! সমাজিক নহয় দেৱতা,
কিবা কিবি দেখুৱায় পগলালী কৰি;
সপােন মনৰ ভ্ৰান্তি,—পগলা মগজ
টোপনীত ভাও দিয়ে নানা মুৰ্ত্তি ধৰি।
ইননা কি আকউ! দেখোঁ গােটেই অৰন্য
ঢুলিয়া-গায়েনে আহি পৰিলেহি ভৰি!
আহে দোলা, আহে হাতী, বহুত ছােৱালী
কপালত ফোঁট পিন্ধা সাৰি সাৰি কৰি।
এনে আড়ম্বৰ কৰি কোন আজি আহে
অকস্মাতে এই মহা অৰন্য মাজত?
যেয়েই আহােক,—কিম্বা পাছেও শুনিম,—
এটী কথা শুধি মাথোঁ চাওঁ প্ৰথমত।
গাভৰু সকল! মােক নাপাৰিবা গালি,—
কোৱাঁছোঁ খন্তেক ৰই, লেহেৰী খােপাত
কিয় পিন্ধা অত ফুল খোঁপা ওপছাই?
ভাৰ যেন নালাগেনে লাহৰী দেহাত?
ধৰিছা গাভৰু বল, নালাগিব পাৰে।
ভাৰ যেন,—মুৰ জাননা নাই কৰা ভৰ?
কিন্তু কি কৰিবা যদি চিগি পৰে খােপা
সহিব নােৱাৰি ভৰ ইমান ফুলৰ?
“ইউদিকোলন' আৰু 'লেভেণ্ডাৰ’ তেল
চিচাই চিচাই যদি ঘঁহাহি নিতউ,—