এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৬
কনফুচিয়াছ
| ১১২। | কুকুৰাচৰাই এটা মাৰিবলৈ বৰকুঠাৰ লবানে? |
| ১১৩। | নিষ্ঠুৰতা, উৎপীড়ন, কঠোৰতা আৰু কৃপণতা— ৰাজন্য-বৃত্তিৰ অন্তৰায়। |
| ১১৪। | সাধুলোকে নিজৰ কৰ্ত্তব্য জানে, সাধাৰণ লোকে ধনঘটাৰ উপায়তহে বেচি মন দিয়ে। |
| ১১৫। | সাধুলোক কথাত ধীৰ, কামতহে খৰ। |
| ১১৬। | তোমাক আনে যিদৰে ব্যৱহাৰ কৰিলে ভালপোৱা, আনকো সেইদৰে ব্যৱহাৰ কৰিবা— নৈতিক শিক্ষাৰ এইয়ে মূল সূত্ৰ। |
| ১১৭। | ধৰ্ম্মৰ পন্থা ত্যাগ কৰাতকৈ লাগে জীৱনকে ত্যাগ কৰিবা। |
| ১১৮। | পচাকাঠ ঘোৰ খুৱাব নোৱাৰি। বোকামাটিৰে সজা দেৱাল কেনেকৈ পকা কৰিবা? |
| ১১৯। | যি মানুহে সুদা হাতেৰে বাঘ মাৰিবলৈ যায়, নাও নোহোৱাকৈ নদী পাৰ হব খোজে, কোনো চিন্তা নকৰাকৈ জীৱন বিসৰ্জ্জন দিব ওলায়, মোক তেনে মানুহ নালাগে। যি মানুহে সাবধান নোহোৱাকৈ কোনো দুৰ্য্যোগৰ সমুখীন নহয়, কামত হাত দিয়াৰ আগতে ভালকৈ চিন্তা কৰি প্ৰস্তুত হয়, তেনে মানুহহে মই বিচাৰো। |
| ১২০। | অতি সদায় বৰ্জ্জনীয়। অতিক্ৰম কৰি যোৱা যেনে বেয়া অতি পিচ পৰি থকাও তেনে বেয়া। |
