এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৭৬
কদম-কলি
হৈ সন্তাপিত আনক নকৰে তপ্ত,
সৰ্ব্ব অৰ্থ সিদ্ধি লাভ তেনে জনে কৰে।
যিজনে প্ৰতিমা পূজে শত বৰ্ষ ধৰি,
কৰি আছে যজ্ঞ অনুষ্ঠান, নহয়
সমান তেওঁ ক্ৰোধী জনৰ, ক্ৰোধহীন
শ্ৰেষ্ঠতৰ অতি। বিবেকৰ অভাৱত পৰি,
কৰে ক্ৰোধ বালক বালিকা; প্ৰাজ্ঞজনে
নকৰে সিমত। সেইদেখি দেৱযানী,
পৰিহৰি ৰোষ, সমাহিত চিত্তে আহাঁ
ঘৰলৈ তোমাৰ৷
দেৱযানী— শুনা পিতৃ, কওঁ মই স্বৰূপ বচন;-
বালিকা নহওঁ মই কম বয়সীয়া;
ধৰ্ম্ম-কৰ্ম্ম বিবেচিব নোহে অসমৰ্থ;
বলাবল পৰিজ্ঞান ক্ৰোধৰ ক্ষমাৰ,
কৰিবলৈ নোহোঁ অপাৰগ। কিন্তু পিতা,
শিষ্য হৈ অশিষ্যৰ দৰে আচৰে যিজনে,
মঙ্গলাৰ্থী নক্ষমে কদাপি। সেই হেতু
হে পিতা, হে তাত মোৰ? ভ্ৰষ্টাচাৰ দেশ
ইটো বাসৰ অযোগ্য। এই দেশে বাস
মোৰ অভিলাষ নাই। চৰ্চ্চা কৰি ব্যৱহাৰ
কোলীন্যাদি আৰু পৰ নিন্দি কটায়।
সময়, এনে লোক নিবসে যি স্থানে,
অযুগুত সি স্থানে নিবাস। অযুগুত
