পৃষ্ঠা:কদম-কলি বেজবৰুৱা.pdf/৮৫

৭৫

কদম-কলি

শুক্ৰ— বৎসে দেৱযানী! স্তাবক বা প্ৰতিগ্ৰহজীবি
 নহয় জনক তোৰ! নহয় পিতাৰ
 তোৰ কাৰো চাটুকাৰ! স্তৱ স্তুতি আনে
 কৰে মোক। অচিন্ত্য নিৰ্দ্বন্দ পৰমব্ৰহ্ম
 মোৰ বল; স্তাবক তেওঁৰ মই, নহওঁ
 আনৰ। স্তুতি পাত্ৰ মোৰ জগজীৱ
 জগতজনক; নোহে ক্ষুদ্ৰ নৰ।
 বৃষপৰ্ব্বা, ইন্দ্ৰ, আৰু নহুষ আত্মজে
 জানে এই কথা।
 আৰু শুন দেৱযানী, শাস্ত্ৰৰ ব্যৱস্থা,
 ক্ষমা গুণে তিৰস্কাৰ উপক্ষে যিজনে,
 বিশ্ব চৰাচৰ এই কৰায়ত্ত তাৰ
 উত্তেজিত ক্ৰোধক নিগ্ৰহি, যিজনে
 ৰাখিব পাৰে টানি বাঘজৰী,
 উত্তেজিত অশ্বক যি মতে, সাধুসবে
 তাক যথাৰ্থ সাৰথি বুলি প্ৰশংসে
 সদায়। উদ্ৰিক্ত ক্ৰোধৰ অগ্নি, ক্ষমা-বাৰি
 সি’চি নুমাই যিজনে, জিনে তেওঁ জানা
 এই স্থাবৰ-জঙ্গমাত্মক বিচিত্ৰ জগত।
 সাপে মোট পেলোৱাৰ দৰে পেলায়
 ক্ৰোধৰ মোট যিজন পুৰুষে, পণ্ডিত
 সকলে বোলে সৎপুৰুষ তাক। ক্ৰোধাবেগ
 সম্বৰি যিজনে, তিৰস্কাৰ পাৰে উপেক্ষিব.