এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৭২
কদম-কলি
বিদূষক— বোলো, কি হেঁ মহাৰাজ! কলৈ পলাই
গল পানীৰ পিয়াহ? নেদেখিলো মই
দেখোঁ, তুমি পিয়া পানী? আহোঁতে তোমাৰ
দেখি ঘোৰাৰ চেকুৰ, ভাবিছিলো বোলো
আজি কৰিবা গণ্ডুষ, সাতো সাগৰৰ
পানী অগস্ত্যৰ দৰে। কিন্তু, সৰু ককালেৰে
সেই বামুণী ছোৱালী হৰিলে পিয়াহ
দেখো? হৰে যেনে চাকিয়ে এন্ধাৰ।
চকুৰে হে পিলা নে কি পানী? কি ব্যাপাৰ?
কি ৰহস্য? কোৱা বন্ধু নুবুজিলো একো।
কিন্তু, সাৱধান মহাৰাজ? উলামুলা
নহয় ছোৱালী! চকু নাক বুধিৰ
ভৰাঁল; কথাত চেলোৱা লেন; টেঙৰালি
পেটত অনেক; চেলাপটা-জোক—
যযাতি— কেপ্ কেপাই নাথাকিবা তুমি! মন গা
নাই লগা ভাল। থাকাঁ মনে মনে বোলো।
বিদূষক— হুঃ! বুজিলো বুজিলো। খেতৰণী
লাগিল দেহাত।
[ দুইৰো প্ৰস্থান। ]
( ঘূৰ্ণিকা দাসীৰ প্ৰবেশ)
ঘূণিকা— কি কৰিছা দেৱযানী অকলৈ ইয়াত?
চকু ৰঙা কি কাৰণে পৰিছে তোমাৰ?
বেজাৰে ঢাকিছে মুখ; কান্দিছা নে তুমি?
