এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৭৫
কদম-কলি
শোকাকুল কিহৰ কাৰণে? কোৱা মোৰ
চেনেহৰ মণি? নাযাবৰ দেখি তুমি,
বিচাৰি আহিলো মই। কি হৈছে আইটী
মোক কোৱাঁ শীঘ্ৰ কৰি?
দেৱযানী— কি নো কম তোক হেৰ ঘূৰ্ণিকা বাইটী,
দুখৰ বাতৰি মোৰ! শৰ্ম্মিষ্ঠাই আজি
মোৰ কৰিলে ইদশা! যা লৰি পিতাৰ
সমীপ, ক গৈ সত্বৰে, কি দুৰ্গতি
কৰি গৈছে অসুৰ জীয়াৰী। কবি, মই
ইহজীৱনত নোসোমাওঁ বৃষপৰ্ব্বা
ৰজাৰ নগৰ৷
[ ঘূণিকাৰ প্ৰস্থান]
(গীত )
দেৱযানী—
শূন্য প্ৰাণ কান্দিছে সদায় :
দিৱস নাযায় মোৰ ৰাতি নুপুৱায়।
শাস্ত্ৰজ্ঞান উপদেশে তৃপিতি নহল।
পূজাহ্নিকে অন্তৰৰ অশান্তি নগল।
হৃদয়-বীণত বাজে বিষাদৰ সুৰ।
কি অভাৱ! কি অভাৱ! পূৰ্ণ কত দুৰ?
সেই হাত পৰশনে তীব্ৰ অভাৱৰ
জোঁকাৰ জাগ্ৰত দুৰ্ব্বিসহ দুৰ্ণিবাৰ।
