এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৭০
কদম-কলি
বকলাখন। পিয়াহত ৰাইজাই গা।
বহুৱালি লাগে নে কি ভাল, এনে।
সময়ত?—
ৰবা! কূপৰ নিচিনা এটা দেখিছো
দূৰত। যাওঁ, চাওঁ, পাব পাৰোঁ পানী।
[ যযাতিয়ে কূপৰ কাষলৈ গৈ দেৱযানীক দেখে ]
বাঃ! অগণিৰ শিখৰ সদৃশ কি
জ্বলিছে সেইটী৷ ⸺
দেৱকন্যা? অপ্সৰী কিন্নৰী কিবা কৰে
জলকেলি? অন্ধকাৰ কূপৰ মাজত।
সোণৰ পদুম পাহি! অপৰূপ জ্যোতি!
⸺আহা কৰিছে ক্ৰন্দন!
খনিৰ তিমিৰ গৰ্ভে হীৰা এডুখৰি
কিহেতু নিবসে? সৰগ-শুৱনী কন্যা
দেবৰ নন্দিনী, পৰিছে ভূতলে কিবা
তৰাৰ নিচিনা? কোন তুমি অপ্সৰী
ললনা, পৰি এই মহা অন্ধকূপে,
কৰিছা বিলাপ বালা? স্ব ইচ্ছাত আছা
কিবা পৰি? নতু জানো কিবা ক্ৰোধবশে?
দুষ্কৰ্ম্মৰ বশবৰ্ত্তী জনে, কৰিলে ইকাম
কিবা? কোৱা শীঘ্নে গুচোক সন্তাপ।
ৰজা মই, নহুষ নন্দন। —
দেৱযানী— শুনা মহাৰাজ, মই দিওঁ পৰিচয়।
নিবেদন কৰোঁ মোৰ দুখৰ কাহিনী।—
