পৃষ্ঠা:কদম-কলি বেজবৰুৱা.pdf/৭৯

৬৯

কদম-কলি

যযাতি— কি হেঁ তুমি কেনুৱা বামুণ? পিয়াহত।
 অন্তে-কণ্ঠে শুকাইছে মোৰ৷ ভাগৰত
 হাৰাশাস্তি মই। জল অম্বেষণ অৰ্থে
 লৰিছোঁ সত্বৰ; পানী খাই তৃষ্ণা কৰোঁ
 দূৰ। আপদ বামুণ! কিয় চিঞৰি পিছত
 কৰিছা আমনি? ফেৰু যেন বাঘৰ পিছত।
 ঘোৰাশাল মোৰ কৰিছে শুৱনি, হাজাৰ
 হাজাৰ ঘোৰা; নুঠি নানি তাৰপৰা
 ভাল ঘোৰা এটা, বহুৱা বামুণে আনিছে
 বতুৱা এটা! ধুমকেতুৰ নেজৰ নিচিনা
 লাগিছে পিছত মোৰ!

বিদূষক— থাকাঁ থাকাঁ নামাৰিবা গপ! ঘোৰাশাল
 নুবুলিবা তাক। গৰ্দ্দভৰ শাল সিটো
 নোহে ঘোৰাশাল। উচ্চেশ্ৰবা বাজী মোৰ
 ইন্দ্ৰৰো বাঞ্চিত। ত্যজি এনে অশ্ববৰ,
 অধিৰোহি গাধত তোমাৰ, ভদ্ৰলোক
 হৈ লাগিছিল আহিব হবলা? গাধ
 উদণ্ডই উজুটিক খাই, পেলাই বধক
 মোক; দুখুনী বামুণী মোৰ, খাই ৱাৰী ভাত,
 কটাওক জীৱন; তেহে সুখ লাগিব
 তোমাৰ? নুশুনো তোমাৰ কথা উতনুৱা
 ৰজা। মনে মনে থাকা--

যযাতি— হৈছে! হৈছে! বুজিছোঁ সোপাকে! সামৰা