এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
দেৱযানী
(৩)
( স্থান-উপবনৰে আন এডোখৰ। )
(ঘোৰাত উঠি যযাতিৰ প্ৰবেশ। )
(পিছে পিছে বতুৱা ঘৰত উঠি বিদূষক)
বিদুষক,—হেৰা ৰজা! হেৰা সমনীয়া! মহাৰাজ!
সৰ্গদেও মোৰ! ৰবাঁ , লাহে লাহে
যোৱাঁ। ফিৰিঙতি ভগাদৰে ভাগিছা নো
কিয়? চুৰ কৰি সৰ্ব্বহ যেন কাৰ,
ছিঙি তৰা-নৰা, ভিৰাই ধৰিছা লৰ!
যেন মই চোৰৰ পিছত, দিছোঁ খেদা
ধৰিবৰ মনে! নধৰোঁ নধৰোঁ হেৰা,
লাহে লাহে যোৱাঁ৷ বতুৱা তোমাৰ ঘোৰা;
উচ্চৈশ্ৰৱা মোৰ, অপমান গুণি, নাযায়
শাৰীত তাৰ। ঘোৰাৰো দেহত মান
অপমান জ্ঞান আছে, জানা বিদ্যমান।
ৰোৱাঁ মহাৰাজ ৰোৱাঁ! কৰি অনাথিতি
মোক হাবিৰ মাজত, পালালে ৰাজন্
নিশ্চয় পৰ্শিব পাপে। ⸻ ⸻
নোৰোৱাঁ ?—বেছ কথা, ৰল পৰি বামুণ
ইয়াত! ব্ৰহ্মবধ লাগক তোমাত।
[ যযাতিয়ে ঘোৰা ৰখাই ৰয়। ]
