এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৬
কদম-কলি
সৰগৰ বসন্ত, আহাঁ হে আহাঁ হে
আমাৰ পৃথিবীলৈ, বুলি॥ (ঐ বিহুৱা কাই!)
শৰতক জোনে, হেমন্তক ধানে,
বাৰিষাক মৰাইয়ে যেনে,
আদৰি কেনেকৈ নতুনে বছৰটীক
বিহু ডাঙৰীয়াই আনে॥
লৰাই জুনকা, লুৰীয়ে ভুৰুকা,
বোৱাৰী খুন্দিছে চিৰা।
গামোছা, কাপোৰ, পিঠাৰ নাই ওৰ,
ঘৈণীয়ে পাৰিছে পীৰা।
মা হালধীৰে গৰু গাই ধুৱালে,
তৰাৰ ন পঘাৰে বান্ধে।
আম কঠালত ন ফল আশাৰে
ধান-খেৰৰ জৰীৰে ছান্দে॥
মছে সাৰে ঘৰ, পদূলি চোতাল,
বেথায়ে কণী যুঁজায়।
মহৰ যুঁজ এখন, গয়ায়ে পাতিলে,
খুন্দাত ভূঁইয়ে লৰি যায়॥
চাৰি ডেকা বহি পঁচি খেলে কৰে,
চাৰিকো চাৰিয়ে চৰে।
দহ, পঁচি, মাৰি, গুঠি লই কড়ি,
ঢালতে চাপৰি মাৰে॥
ককাইক ভনীয়েকে ন কাপোৰ পিন্ধালে,
সেৱাত পায় “কুশলে হোক”।
