তিৰোতাক বিশ্বাসী কথা কোৱা আৰু ৰজাৰ আগত মিছা কোৱাৰ পৰা মোৰ প্ৰাণৰ সংশয় হৈছিল।' এই বুলি সি গোটেইবোৰ কথা ভাঙি ক'লে।
ৰজাই তবধ লাগি থাকি ন-চহকীক অনেক তিৰস্কাৰ কৰি খেদাই দিলে। কথাবাহী বুঢ়াক মতাই আনি ৰাজসভাৰ মেলুৱাই পাতিলে আৰু পুৰণি-চহকীক বিশ্বাসী ডাঙৰ বিষয় এখন দিলে। আগৰ এলেবাঙক ৰজাঘৰৰ বিশ্বাসী ভিতৰুৱাল বিষয়া পাতিলে।
একবিংশ সাধু
ককাকক আজি জুহালৰ ওচৰত বহি নমতা-নোবোলাকৈ থকা দেখি নাতিয়েকে ওচৰ চাপি গৈ মাত লগালে, “ককাদেউতা, আজি তোমাৰ কি হ'ল? মোৰ ফালে নোচোৱাই দেখোন?
ককা৷ - “তোৰ ওপৰত মোৰ খং উঠিছে, সেইদেখি।”
নাতি। - "মইনো কি কৰিলো ককাদেউতা?”
ককা। – “তই আৰু কি কৰিবি, দোষ কৰিছ।”
ককা। - "কি দোষ ককাদেউতা?”
ককা। - “বৰ দোষ। তই আজি মাৰৰ বঁটাৰ তামোল কটাৰীখন লৈ গৈ বাঁহৰ কাঠী এডাল চাঁচি কটাৰীখনৰ মুখখন ভোটা কৰিছিলি, মই দেখি আছিলো। পিছে যেতিয়া মাৰে কটাৰীখন কোনে তেনে কৰিলে বুলি যাকে-তাকে সুধিছিল, তই সেই কথা শুনিও সৈ নাকাঢ়ি মনে মনে আছিলি। দোষ সৈ কঢ়াটো ওখ মন আৰু সাহৰ চিনাকি, মানুহ মাত্ৰকেই দায়- জগৰ কৰেই; কিন্তু আগলৈ তেনে নকৰিবলৈ মনতে থিৰাং কৰি খোলা মনেৰে যি সৈ কাঢ়ে সিহে মানুহ। তেনে কৰিলেহে তই সাহিয়াল পুৰুষ হ'ব পাৰিবি, নহ'লে নোৱাৰ।”
