স্থায়ী আৰু অন্তৰা
নানান ৰকমৰ মানসিক যন্ত্ৰণা, পুত্ৰ-কন্যাৰ অদ্ভুত আচৰণ আৰু পাঠ্যপুথিৰ প্ৰতি সিহঁতৰ অমনোযোগিতা, গৃহকন্দল, ঈৰ্ষা, হতাশা, প্ৰেম আদি অলেখ সমস্যাৰ সমাধান, নাইবা কমপক্ষেও একোটা পৰামৰ্শ দিবলৈ আকুলহঁতৰ সাপ্তাহিক কাকতখনত এটা শিতান আছে। সি নিজেই সেই শিতানটো পৰিচালনা কৰিবলৈ লৈছে। এই কামটো কৰিবলৈ আকুলৰ আছে এটা সহানুভূতিশীল মন, নিৰপেক্ষ বিচাৰ-ক্ষমতা আৰু কৌশলেৰে সমস্যা একোটাৰ সন্মুখীন হোৱাৰ ঈৰ্ষণীয় দক্ষতা।
কিন্তু কেতিয়াবা সপ্তাহটোৰ কাৰণে কোনকেইখন চিঠি সি নিৰ্বাচন কৰিব সেই কথাটোৱেই তাৰ কাৰণে সমস্যা হৈ পৰে।
তিনিচুকীয়াৰ কোনোবা পৰশুৰাম শইকীয়াই তেওঁৰ আৰ্থিক সমস্যাৰ বিষয়ে সবিশেষ জনাই চিঠি লিখে। সকাহ পাবলৈ তেওঁ যৌথ পৰিয়ালটিৰ পৰা বিচ্ছিন্ন হ’ব খোজে। উচিত হ’বনে?
নলবাৰীৰ সানেকুছিৰ অক্ষয় তালুকদাৰ, বয়স বিয়াল্লিছ, দীৰ্ঘদিন ধৰি দুৰাৰোগ্য ৰোগত শয্যাশায়ী। নিজকে কেতিয়াবা শেষ কৰি দিবলৈ মন যায়। অথচ জীৱনৰ প্ৰতি গভীৰ মমতাবোধো জাগি উঠে তেওঁৰ। এটা উপায় লাগে।
এইখন চিঠি লিখিছে চাপৰমুখৰ পৰিণীতাই। বয়সৰ উল্লেখ নাই, কিন্তু তেওঁতকৈ কম বয়সৰ যুৱক এজনৰ সৈতে সম্পৰ্ক ঘনিষ্ঠ হৈ অহাৰ কথা উল্লেখ আছে। আগবাঢ়িব পৰা যাবনে?
অকস্মাৎ এখন গোট গোট আখৰেৰে লিখা চিঠিয়ে আকুলৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰে। “মোৰ দেউতাই সদায় ৰাতি মদ খাই আহি মাক গোৰ মাৰে। মা আৰু মই ৰাতি সদায় কান্দো। ৰাতিপুৱা দেউতাই আমাক মৰমো কৰে। মামা, আপুনি আমাক এটা উপায় দিবনে?”—ইতি বুমন, ষষ্ঠ শ্ৰেণী, মিলনপুৰ উচ্চ মাধ্যমিক বিদ্যালয়।
আকুলৰ চকুহাল অলপ সেমেকি উঠে। ইমান যান্ত্ৰিকতাৰ মাজতো, কেতিয়াও নেদেখা অনাত্মীয় এটি শিশুৰ কাৰণে দুটোপাল চকুপানীয়ে তাৰ চকু দুটাৰ ক'ৰবাত ঠাই উলিয়াই লয়। চিঠিখনৰ বাওঁফালে আকুলে স্কেচ্ছপেনেৰে এটা টিকমাৰ্ক দিয়ে। তাৰপাছত সি আন এখন চিঠিৰ সমস্যাৰ অভ্যন্তৰত সোমাই যায়।
