মেলি জীৱনৰ মাদকতা অনুভৱ কৰিবলৈ লৈছোঁ।
আৰু এপষেক আগৰ এদিন গধূলি যেতিয়া ইনফ'টেক এডুকেশ্যনেল ছেণ্টাৰৰ ওচৰত শৰ্বৰীৰ সৈতে মোৰ ভেটাভেটি হৈছে, প্ৰশ্ৰয়ৰ ভংগীৰে তেওঁ মোক কৈছে,— “আপুনিও যদি ঘৰলৈ গৈ আছে, তেন্তে ব’লক এইকণ বাট আমি একেলগে যাওঁ।”
ভয় আৰু দ্বিধাত মই এবাৰ ভিতৰি-ভিতৰি কঁপি উঠিছোঁ। এটা পৰিচিত অথচ নতুন তৰংগ তেওঁৰপৰা মোৰ শৰীৰলৈ বতাহৰ মাজেৰে বিয়পি আহিছে। মই প্ৰলোভিত হৈছোঁ, কিন্তু পাছমুহূৰ্ততে তেওঁক কৈছোঁ,—“নাই, আপুনি আগবাঢ়ক, মই এতিয়া ৰুবিজ কনফেকশ্যনাৰি নামৰ দোকানখনলৈ যাম।”
তেওঁ মিচিকিয়াই হাঁহিছে আৰু কৈছে, – “আপুনি ভয়াতুৰ মানুহ।”
মই ভয়াতুৰনে কি? মোৰ অন্তৰাত্মাই আপত্তি কৰি উঠিছে। পাছদিনা ইনফ’টেক এডুকেশ্যনেল ছেণ্টাৰৰ প্ৰথম মহলাত মই শৰ্বৰী আচাৰ্যক লগ ধৰি কৈছোঁ, “আজি আপোনাৰ অফিছ ছুটীৰ পাছত ঘৰলৈ একেলগে যাম।”
এইবাৰ তেওঁ সশব্দে হাঁহিছে আৰু সেই হাঁহিটোৱে তাচ্ছিল্যৰ ৰূপ পোৱাৰ আগতে নিজকে সংযত কৰি খুব আন্তৰিকভাৱে কৈছে, – “ভয়াতুৰ বাৰু নহয়, কিন্তু এটা কথা আপুনি মানিবই লাগিব যে আপুনি মানুহটো অলপ জধলা।”
তাৰ পাছৰপৰা এই দুটা সপ্তাহ মই মোৰ যত্ন ল’বলৈ অকণো ত্ৰুটি কৰা নাই। চছমাৰ পুৰণি ফ্ৰেমটো সলাইছোঁ, কোট আৰু চোলাৰ সৈতে মিলাকৈ কেইডালমান নেকটাই কিনিছোঁ, নিতৌ দাঢ়ি খুৰাই চিকুণটো হৈছোঁ, আৰু জোতাত মুখ চাব পৰাকৈ প্ৰাণপণে নিতৌ পলিছ ঘঁহিছো। এইবোৰৰ একো অৰ্থ উলিয়াব নোৱাৰি মাজে-মাজে নিৰ্মিতাই মোলৈ আঁৰ চকুৰে চাইছে। শ্লেষ আৰু বিদ্ৰূপেৰে কিবা এষাৰ ক’বলৈ তেওঁ ছেগ বিচাৰিছে। কিন্তু তাৰো সুযোগ নিদিয়াকৈ মই ভীষণ ব্যস্ত হৈ পৰিছোঁ। যেতিয়াই ধৰা পৰি যোৱাৰ ভয়টোৱে মোক উদ্বিগ্ন কৰিছে, তেতিয়াই মই ক্ষিপ্ৰতাৰে অফিছৰ ফাইল-পত্ৰ উলিয়াই লৈছোঁ। দুই-এদিনতে কোম্পানিৰ ৰিজিঅ’নেল মেনেজাৰ আহিব বুলি মিছা মাতিছোঁ।
প্ৰকৃততে এইকেইদিন অফিছৰ কামত মই গাফিলতিয়েই কৰিছোঁ। নানান অজুহাত দেখুৱাই নিৰ্ধাৰিত সময়তকৈ আগতেই অফিছ এৰিছোঁ; ২১ আৰু ৫৫ নম্বৰ বাছ ধৰিবলৈ উত্ৰাৱল হৈ উঠিছোঁ আৰু কালি আবেলি ফাঁচিবজাৰৰ শ্বপাৰ্ছ পয়ণ্টৰপৰা আঠশ পঞ্চাছ টকাৰে এখন নীলা চিফন শাৰী কিনি আনিছোঁ, পৰিবাৰ নিৰ্মিতাৰ কাৰণে নহয়, মোৰ প্ৰতিবেশী আৰু প্ৰেৰণাদায়িনী শৰ্বৰী আচাৰ্যৰ কাৰণে।
এই প্ৰথম মই এটা ভুল চাল খেলিবলৈ লৈছোঁ। কালি গধূলিৰপৰা অভাৱনীয়ভাৱে
