নিস্তেজ আৰু নিৰুত্তাপ হৈ পৰোঁ।
অথচ ধোবাই ধুই ইস্ত্ৰি কৰি দিয়া পোছাক সদায় পিন্ধিবলৈ, কাষলতিত ডিঅ’ডৰেণ্ট আৰু গলধনত ৰেভলন সানিবলৈ আৰু এযোৰ ৰিগেলিয়া কোম্পানিৰ কোট-পেণ্ট পিন্ধিবলৈ যিমান টকা লাগে, মোৰ উপাৰ্জন তাতকৈ সৰহ। কিন্তু সেই টকাৰে মই শ্বিলঙৰ অ’কলেণ্ডত দুটা সন্ধিয়া কটাই আহিবলৈ ভাল পাওঁ। বিজুলী চাকিৰে নক্ষত্ৰপুঞ্জ যেন হৈ থকা ৰাতিৰ আইজল নগৰত এবাৰ হেৰাই যাবলৈ ভাল পাওঁ। মোৰ পৰিবাৰ নিৰ্মিতা, –যাক সুখ আৰু আনন্দত ৰাখিবলৈ যোৱা সাতোটা বছৰে মই বহু সময়, শক্তি আৰু ধন খৰচ কৰিছোঁ, তেওঁ যেন হুইস্কিৰ বটলৰপৰা সযতনে এপেগ গিলাচত বাকি দি ক’বহি,— আজিলৈ হ’বনে!
হ’ব। অতিথিশালাৰ কোনো এটা উমাল কোঠাত এদিন এসন্ধ্যা খন্তেকৰ বাবে মই গোলাপী নিচাত আচ্ছন্ন হ’ম। ইয়াতকৈ বনৰীয়া, ইয়াতকৈ দুৰ্দান্ত সপোন মোৰ আৰু কি আছে? ইয়াতকৈ সাংঘাতিক উচ্চাকাংক্ষা মোৰনো আৰু কি আছে?
কিন্তু অ’কলেণ্ডৰ বতাহ খুৱাই, জাকাৰাণ্ডা আৰু লাইলাক ফুলৰ অপূৰ্ব দৃশ্যাৱলী পান কৰাই, পুলিছবজাৰৰ ছেণ্টাৰ পইণ্ট ৰেস্তোৰাঁত বহি এদিন যেতিয়া মোৰ পৰিবাৰক সুধিছোঁ,—“কোৱা নিৰ্মিতা, কেনে পালা”, তেওঁ অকণো আড়ষ্ট নোহোৱাকৈ কফিৰ কাপত শোহা এটা মাৰি ক'লে, – “ভালেই, কিন্তু ফুৰিবলৈ অহাৰ চল কৰি তুমি মোক ভাল ঠগিলা। মই ইমানদিনে খুজি থকা পাৰ্ল ছেট এটা তুমি নিদিয়াকৈ থাকিলা।”
যি যাদুকৰী শক্তি আৰু প্ৰতিভাৰ বলত আপোনালোক একোজন সুদক্ষ গৃহস্থ হ’বগৈ পাৰিছে, সি মোৰ বাবে পৰম বিস্ময় আৰু কৌতূহলৰ বিষয়। কোনো সদাশয় ব্যক্তিয়ে যদি পাৰিবাৰিক সুখ সম্পৰ্কীয় এটা প্ৰশিক্ষণ শিবিৰৰ বাবে সময় আৰু শ্ৰমদান কৰিবলৈ ৰাজী হয়, মই সাধ্যানুসাৰে ধন-বিত ভাঙিবলৈ সাজু আছোঁ।
কিন্তু হায়, ধন-বিতেৰে যে একোৱেই নহয়, সেইকথা জানো মই বুজি নাপাওঁ!
মোৰ হাতত থাকিলে বেছিকৈ খৰচ হয় বুলি মোৰ দৰমহাৰ মুঠ চৈধ্য হাজাৰ দুশ পয়ষষ্ঠি টকাৰ সমুদায় এদিন পৰিবাৰৰ হাতত তুলি দি কৈছোঁ, “হোঁৱা, এইখিনি হিচাপ কৰি ৰাখি থোৱা। বেংকত কিমান থ’ব লাগিব হিচাপ কৰি দিবা।”
চকু-মুখত অকণো উৎসাহ নেদেখুৱাই তেওঁ টকাকেইটা নি আলমাৰিৰ চুক এটাত থ’লে। তাৰ পাছত, জেপত ছিগাৰেট লুকুৱাই ৰখা স্কুলৰ ওপৰ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰক হেডমাষ্টৰে ধৰাৰ নিচিনাকৈ দুচকুত সন্দেহ আৰু শাসনৰ মিশ্ৰণ ঘটাই তেওঁ ক'লে,— “এইবাৰ তুমি হ’বলা এৰিয়াৰৰ টকাও পাইছা।”
মোৰ মনটোৱে হাহাকাৰ কৰি উঠিছে। ক্ষোভ আৰু হতাশাই মোক অবৰ্ণনীয়
