এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
প্ৰেম আৰু জীৱনৰ অংক / ২৯
হোৱা দেখা গৈছে।
চাৰিওফালে এবাৰ চকু ফুৰাই মই বৈশালীক ক'লো,—“এতিয়া কোৱা।”
“কি?”
“যি ক’বলৈ তুমি মোক লগ পাবলৈ বিচাৰিছিলা।”
“সেইবোৰ ইয়াত নহয়।”
“তাৰমানে?”
“ইমান ছিৰিয়াছ নহ’বাচোন। আমাৰ ঘৰলৈ এবাৰ যাবা। কিমানদিন যে তুমি যোৱা নাই। মায়ে তোমাৰ কথা কৈয়েই আছে।”
মই তধা লাগি তাইলৈ চাই থাকিলো। সেইযোৰ তাইৰ চেলাউৰি, সেই দুটা ওঁঠ। মুখখনৰ ক’তো অকণো বিশ্বাসঘাতকতাৰ চিন নাই। বৰং নিজৰ যৌৱনৰ ওপৰত প্ৰবল আস্থা।
এখন্তেক ৰৈ তাই আকৌ ক’লে,— “আজিকালি তোমাক লগেই নাপাওঁ। শনিবাৰে,— শনিবাৰে তুমি ফ্ৰি আছা?”
“আছোঁ। তুমি বৰাপানীৰ কথা ভাবিছা?”
“অঁ।”
মোৰ মূৰৰ ওপৰেদি পাইনগছৰ বতাহ বলিছে। মই জীৱনৰ বহু শনিবাৰ বৰবাদ কৰিছোঁ। ফৰ এ ছেঞ্জ— বৰাপানী—বেয়া নালাগিব। আপুনি কি কয়?
প্ৰান্তিক, ১ জুন, ২০০০
