টেলিভিছন ছেট এটা? নাই, এতিয়াই নিকিনো। কিনিলেও বৰ বেছি ব্লেক এণ্ড হোৱাইট, প’ৰ্টেবল কিবা এটা। কল্যাণীয়ে বুজি পাব।
অফিছত এইবোৰ কথা। মই ঘূণাক্ষৰেও নুলিয়াওঁ। কি দৰকাৰ? মোৰ সমস্যা মই কঢ়িয়াম।
কিন্তু তাৰ জানো উপায় আছে? স্কুটাৰ বা টেলিভিছনটোকেই জানো আপুনি শান্তিৰে, নিজৰ পছন্দ অনুসৰি ল’ব পাৰিব?
টিভি ল’ব? কি ল’ব, বি. পি. এল? অলপ পইচা খৰচ কৰি ভিডিঅ’কনৰ বাজুকা মডেলটো নলয় কিয়?”
“ হেৰি শুনক, বৰ্মনে টিভিৰ কিটো জানে? আপুনি থমছন লওক।”
“চাওক, থমছন বেয়া নহয় ঠিকেই, কিন্তু কি দৰকাৰ, তাতকৈ আপুনি—”
“মজুমদাৰৰ লেটেষ্ট মডেলৰ ছামছুংটো দেখিছে? আচল বস্তুটো কি জানে? পিকচাৰ টিউব!”
প্ৰত্যেকেই যেন নিজৰ বিশ্বাসত অবিচলিত, অটল। নিজৰ মতটো সাব্যস্ত কৰিবলৈ তেওঁলোকে এনেকৈ উঠিপৰি লাগে যে আপুনি একো এটা সিদ্ধাত্তত উপনীত হ’ব নোৱৰা অৱস্থাত ৰ’বগৈ। ৰাতিপুৱাৰ টুথপেষ্টটোৰ পৰা আপোনাৰ সন্তানসম্ভৱা পত্নীৰ গাইন’ক’লজিষ্টৰ নামটোলৈকে সৰু-ডাঙৰ বিভিন্ন পৰামৰ্শ আপুনি শুভাকাংক্ষী নামৰ এই শ্ৰেণীটোৰ পৰাই পাই থাকিব। আৰু সেই পৰামৰ্শৰ আতিশয্যত আপুনি মূৰ দুপিয়াই থকা এটা নীৰৱ মেছিনত পৰিণত হ’বগৈ।
সেইকাৰণে দাঁতৰ প্ৰচণ্ড বিষতে৷ আজিকালি মই মনে-মনে থাকোঁ। মোৰ ভিতৰত বে এখন যুদ্ধ চলিছে তাৰ উমান নিদিয়াকৈ আলোচনীৰ পাত লুটিয়াও, কপালত যন্ত্ৰণাৰ আঁচ এডাল পৰিবলৈ নিদিওঁ। মই জানো যে উপদেশ একোটা দিবলৈ মোৰ চৌপাশে শুভাকাংক্ষীহঁতে পিয়াপি দি ফুৰিছে। কিমান যে বিচিত্ৰ উপদেশ! একোজন ডাক্তৰ সম্পৰ্কে , একোপালি ঔষধ সম্পৰ্কে কত যে বিচিত্ৰ অভিমত!
“আপুনি কোনটো এণ্টিবায়’টিক ব্যৱহাৰ কৰিছে? এম’ক্সিছিলিন নে থ্ৰক্স?”
“মোৰ কথা শুনা অভী। উপাধ্যায়ক এবাৰ দেখুৱাই লোৱা৷”
“কাক দেখুৱাইছে? শৰ্মাক? থাৰ্ড ক্লাছ ডাক্তৰ।এই গুৱাহাটীখনত আপুনি আৰু ডাক্তৰ বিচাৰি নাপালে!”
“পেইনকিলাৰ কি খায়? কম্বিফ্লেম? মোৰ কথা শুনক, মই লিখি দিওঁ, — বুটা প্ৰক্সিভন; আধাডোখৰ খাই ৰাতি শুই দিয়ক, ফিনিশ্ব।”
“পেইনকিলাৰসোপা কিয় খায় হেৰি? কিডনিত এফেক্ট কৰে। ঘৰত লং আছে? নহৰুতো থাকিব! শুনক—।”
