দিখৌৰ বুকত প্রতিমা এৰিলোঁ, বুৰবুৰণিটি আহি কিবা ক'লে তাৰ বুকৰ বেদনা লাহে লাহে হাঁহি হাঁহি হিয়াৰ আমঠু ক’লা পৰি গ'ল বুজি মৰমৰ ধাৰ ; খন্তেক পাছতে লাহে লাহে গ'ল বুৰবুৰণিটি মাৰ। হাততে হেৰাল দেবী প্রতিমা, ৰূপটি হিয়াতে ৰ'ল ; | হিয়াতে ওলাই, হিয়াতে সােমাই, হিয়াতেই মাৰ গ'ল। i ১৯১৫ পখিলা পুলকিত বসন্তৰ কিৰণ-মার্গত | উৰি গ'ল আজি সর কল্পনা-পখিলা, নাচি নাচি উৰি ফুৰে ৰূপহ পখিলা, নাচি-হাঁহি সকলােটি দিহাদিহি গ'ল ; লাহে লাহে লীন যায় কালৰ গৰ্ভত | জীৱন বুৰঞ্জী-পাত জপালোঁ এখিলা, জীৱন বুৰঞ্জী-পাত জপাই এখিলা। | সকলাে বিয়নী-মেল থানবান হ’ল নাচি হাঁহি ফুৰোঁতেই হঠাতে লুকায় ; বাঁহীৰ মাতটি শুনি টোপনি ভাগিল ; ভবিষ্য সমল ফেৰা থিতাতে ঢুকায় নতুন নতুন ভাব হিয়াত জাগিল। হিয়া-তলি উবুৰাই উদাস প্রাণেৰে এতিয়াও সােণােৱালী স্মৃতিৰ পথত পখিলাৰ লগতেই উৰিব খােজোঁতে, নচা-ইহা সিহঁতক দেখিলে দুনাই, কোনােবাই মউসনা কোমল মাতেৰে কিবা এটি ছবি জ্বলে মানস-পটত, কাণে কাণে কই গ'ল, মৰোঁ মৰমতে’ | জগত কল্পনাময় দেখোঁ পুনৰাই। কত কথা ক’ব এনে এফুট ভাষাৰে | কোননাে সিহঁত মােৰ, ভাবিয়ে নাচাওঁ; কাণ পাতি ৰই থাকোঁ শুনিব আশাৰে। মােক ভাল পায় আৰু ময়াে ভাল পাওঁ। ১৯১৭ সন্ধ্যা সময়ত ৰান্ধনী বেলিৰ হেঙুলী জেউতী আটক ধুনীয়া এই চিত্রখনি দিখৌৰ বুকুত পৰে ; দেখিব নােৱাৰি পাছে দিখৌৱেও তাক ৰঙতে সাবটি সন্ধ্যা আউটীয়ে এই জগতক গাভৰুৰ বেশ ধৰে। মলিন কাচোনে’ কাচে।
