এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
অপৰাজিতা
দেখিছো বৃদ্ধা এক আশীৰ ওপৰ
ছালৰ ভাঁজে ভাঁজে কতনা খবৰ
অমৃতময় সোণোৱালী অতীতৰ
কলীয়া ডাৱৰ ফাঁকে দুখৰ দিনৰ
বিগলিত কৰুণা মাতৃ হৃদয়ৰ
প্ৰস্তৰ কঠিন নীতি অলৰ-অচৰ।
দেখিছো দধীচিৰ আন এটি ৰূপ
ত্যাগৰ প্ৰতিমাৰ জীৱন্ত স্বৰূপ
হাঁহিমুখে বাগি দিয়া মন্তব্য বিৰূপ
লক্ষভেদ এটি মাথো লক্ষ ধুৰূপ
অনন্ত বীৰগাথা নাই তাৰ ওৰ
নিবিচাৰে প্ৰকাশ চিঞৰি সজোৰ।
তেজস্বিনী বীৰাঙ্গনা ধৰাশায়ী হৈ
অস্ফুট আৰ্তনাদ কৰে শুনো ৰৈ ৰৈ
দিবানে হাতখন মাথো এটি বাৰ
যন্ত্ৰণা কাতৰ মই দেহাটি অসাৰ
সঞ্চাৰ কৰা কিছু শকতি তোমাৰ
জীৱন যুঁজত লিপ্ত হওঁ পুনৰ্বাৰ।
আশ্চৰ্য তোমাৰ দুৰ্বাৰ হাবিয়াস
মৰতত সৰগ সজাৰ প্ৰয়াস
কিয় জানো কাৰ্পণ্য মাত এষাৰৰ
দূৰতে বিদূৰ জন ভিক্ষু মনৰ
দিয়া জলাঞ্জলী পাৰ্থিব মোহৰ
নেওচা হেঙাৰ কটু মাতৃদ্ৰোহৰ।
৭৬ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
