এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
দিব্যজ্যোতি
এয়া নহয় চাকি দীপান্বীতাৰ
বা আকাশবন্তি তমোময় নিশাৰ
নহয় ধনগুলৈ পিতনি ডৰাৰ
কিম্বা প্ৰতিবিম্ব পুৱতি তৰাৰ;
ই অনিৰ্বান এক জীৱন শলিতা
পৰাক্ৰমী পছোৱাকো নকৰে ভয়
শুনো সৌৱা বাজে দুন্দুভি আকাশত
দেৱৰ সাঁথৰ ই মৰ্ত্যৰ বিস্ময়।
ই ক্ষণস্থায়ী এচমকা বিশ্বজ্যোতি
থাকে মানে অপৰ্যাপ্ত তেলচিকটি;
বিলায় পোহৰ তমসা বিদাৰি
অজ্ঞানীয়ে যদি ফুৰে বাট বিচাৰি,
আত্মজাহ ক্ষণিকলৈ নকৰে কেৰেপ্
সানি লয় স্নেহভৰা মৃন্ময় প্ৰলেপ।
সুন্দৰ, শিৱ, ইয়েই চিৰসত্য
সংকটমোচক আৰু পৰমাৰাধ্য
সুশীতল, সুবিমল, মনৰ কাম্য
সৃষ্টিৰ পৰিচয় কৰে বোধগম্য
ধৰিত্ৰীৰ বুকুত ই সৰ্বত্ৰ ব্যাপ্ত
ইযে অমৃতময়, ইযে চিৰসত্য॥
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ৭৫
