কোন বাৰু সেইহাল
চিনাকি-অচিনাকি
আহে যেন সোঁৱৰণী
ৰিণিকি ৰিণিকি।
পাখি লগা কাঁড় যেন
মনৰ দাপোন।
কঢ়িয়াই আনে যত
দিনতে সপোন।
তেজাল ঘোঁৰাৰ দৰে
নাচনী বুৰুজ
নীলিম নয়ন যুৰি
পুঁৱতি সুৰুজ।
কোন বাৰু সেইহাল
দৃষ্টিত ধূসৰ
ক’ৰবাত দেখা যেন
সাদৃশ্য মুখৰ।
হাত-ভৰি নচুৱাই
আনন্দ-বিভোৰ
খিল্ খিল্ হাঁহিটোৰে
প্ৰতিধ্বনিবোৰ।
ঘূৰি আহি কয় যেন
আপোন তোমাৰ
কলিজাৰ গতি মোৰ
চলিছে দুৰ্বাৰ।
কোন বাৰু সেইহাল
ভঁৰাল আশাৰ
|
|
|
ব্যতিক্ৰম নিয়মীয়া
দুৰ্দান্ত ভাষাৰ।
তেজে ৰঙা মঙহাল।
ৰাজহাড় পোন
কপালত জলে এটি
পূৰ্ণিমাৰ জোন। পৰটি
সীমা মাথো অসীমত
পাৰাপাৰ হীন
আঙুলি মূৰত লিখে
হেঁপাহৰ দিন।
এইহাল সকলোৰে
অতীতৰ ধন
সুন্দৰ সুঠাম দেহা
দিগ্বীজয়ী মন।
পাৰ্থিব সুখ-মোহৰ
চাদৰেৰে ঢকা
খিৰিকি মুখত বহি
চায় এচমকা।
অসীমত কিনো আছে
বাস্তৱ বিশেষ
উৎকণ্ঠাৰ উম লৈ
অপেক্ষা অশেষ। ❖
|
