এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
প্ৰয়োজন
উত্তৰণ হৈছে মানৱ মনৰ
তাত তিলমানো সন্দেহ নাই
পৃথিৱীৰ বুকু এৰি মংগলযানখন
পোহৰৰ গতিবেগে শূন্যলৈ যায়।
ক’তেনো হেৰাল তাহানিৰ দিনবোৰ।
খবৰৰ টোপোলা লৈ ডাকোৱাল যায়।
আজি পৃথিৱীৰ সিমূৰত থাকিলেও
ক্ষণে ক্ষণে প্ৰতিপলে টিপ্পনী পায়।
সঁচাকৈয়ে উত্তৰণ হৈছে নে বাৰু,
কিয় তেনে অৱলা আউলি বাউলি
খুন্দিয়াই ভাঙিছে দুহাতৰ খাৰু,
মাতৃয়ে অকালতে হেৰুৱায় আলাসৰ লাৰু?
কিয় আজি দাম নাই মূল্যবোধৰ
আছে নেকি যুক্তি অযথা ক্ৰোধৰ
বাটে পথে দেখোচোন স্খলনৰ পয়োভৰ
হয় নেকি এয়াই উত্তৰণ মানৱ মনৰ?
ত্ৰিলোক জিনিলে আজি মানৱ মনে
বিজ্ঞান, প্ৰযুক্তিৰে বলীয়ান হৈ
জিনিব নোৱাৰে কিয় নিজৰেই মনটো
সুচিন্তা, সংযমৰ নামাৱলী লৈ?
আশা পালি ৰৈ আছো মই!!
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ২৭
