প্ৰলাপ
(অসম মেডিকেল কলেজৰ মনোৰোগ বিভাগৰ ঘটনা এটাক লৈ)
মনলৈ আহিছে তাহানিৰ এটি দিন সজীৱ হৈ
মানসিক বিভাগৰ ৰোগীৰ শোৱনিকোঠাৰ ছবিখন হৈ
শাৰী পতা বিছনাত বিভিন্ন মুদ্ৰাত বিভিন্নজন
চঞ্চল খোজেৰে বিছনাৰ বাহিৰত সুন্দৰ তাৰেই এজন
উৰণীয়া মন, অধিক উদ্যম, শুবলৈ সময়ৰ কম
নাজানে নিজে তেওঁ ৰোগত আক্ৰান্ত, ‘হাইপ’মেনিয়া’ নাম।
প্ৰথম বিছনাত বহি থকা যেন এচপৰা প্ৰকাণ্ড শিলাখণ্ড
অলৰ অচৰ তেওঁ নিস্পৃহ ভাব, শৰীৰতো নাই কোনো ছন্দ
চাৰে খবৰ ল’লে, “কেনে আছা” বুলি কিন্তু উত্তৰ নাই
মাথো চাই ৰ’ল মুখলৈ তধা লাগি যেন বুজিকে নাপায়
মনটোযে নাই শৰীৰৰ ভিতৰত, ঘূৰিছে বাটত যত পৰুৱাই পায়
“স্কিজ’ফ্ৰেনিয়া” লিখা ফলক এখন বুকুতেই লৈ ওলোমাই।
হঠাৎ শুনিলো এটা প্ৰচণ্ড শব্দ যেন গালত এথাপৰ
ঘূৰি চাই দেখো বিছনাত লুটি খোৱা শিলাখণ্ডটো আৰু
কাষতে থিয় হৈ উদ্যত হাতোৰাৰে সেয়া সুন্দৰ কুমাৰ
গৰজিছে, “নেজান সন্মান বৰ লোক, মাত নাই মুখৰ।”
চাৰলৈ চাই, “চাৰ ইয়াক চক দি দিয়ক,” যেন প্ৰফেচাৰ তেওঁ
“হ’ব বাৰু”, চাৰে মিচিকি হাঁহে মোচৰ তলত
নেজানে সুন্দৰে অলপ পিছতে দিব লগা ইচিটি লিষ্টত
তেওঁ এক নম্বৰত॥ ১
