এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
যথাৰ্থ
ঘোপমৰা এন্ধাৰ কোঠালিত বহি
শুনো মই সুদূৰত দৃশ্যমান
আলোকোজ্জ্বল কোঠাটোৰ পৰা ভাঁহি অহা
ৰুণু ঝুণু নূপুৰৰ সুকোমল ধ্বনি
কঁহুৱাৰ পৰশৰ অনুভৱে যেন
নমায় চকুৰ পতা আপোনা আপুনি।
ছন্দে ছন্দে যেন খহি পৰে জাক পাতি
পপীয়া তৰাবোৰৰ নেজাল প্ৰকাশ
হৈ যায় সকলোটি শূন্যতে বিলীন
কৰি থৈ ফৰকাল মনৰ আকাশ
অনুভৱ কৰো যেন কেউফালে মোৰ
সুগন্ধি মলয়াৰ এক মৃদু প্ৰবাহ।
মন যায় গুচি যাম সেই স্বৰ্গীয় কোঠালৈ
কিন্তু অসহায় মই, নেদেখোযে বাট
পৰি আছে ক’ত কি বাধাৰ হেঙাৰ
নাই কোনো, দেখুৱাব ধৰি মোৰ হাত
মৰততে পাইছছা যি অমৃতৰ ভাগ
স্বৰ্গীয় সুখলৈ মোৰ নাই অনুৰাগ।
কাঁইটীয়া হ’লেও এই ধৰাৰ বুকুত
লভিলো জনম মই মাটিৰ মানুহ
যাম এৰি থৈ সকলো পাৰ্থিৱ সুখ
মন নাই নিবলৈ লগত নোপোৱাৰ দুখ
দুদিনৰ বাবে কিয় বাৰু কৰো হাঁহাকাৰ
সেয়ে তন্ময় হৈ শুনো সুৰৰ ঝংকাৰ॥ ❖
১২ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
