লগ পোৱা নাছিল। উচ্চ শিক্ষা লাভ কৰাৰ উদ্দেশ্যেৰে লখিমী তেতিয়া আছিলগৈ
ডিব্ৰুগড়ত। তাত পঢ়ি থাকোঁতে লখিমীয়ে এদিন শুনিছিল তাইৰ হৃদয় ভাঙি
দিয়া খবৰটো। ৰুবুলৰ বিয়া, ছোৱালী নিজেই ঠিক কৰি থৈছে। ৰুবুলে নিজে
ফোন কৰি লখিমীক মাতিছিল। কিন্তু অজুহাত দেখুৱাই তাই বিৰত থাকিল ৰুবুলৰ
বিয়াত উপস্থিত থকাৰ পৰা। ৰুবুলৰ বিয়াৰ নিশা চকুপানীৰে সেমেকি পৰিছিল
লখিমীৰ বিচনা। ডিগ্ৰী লাভ কৰি ঘৰলৈ অহাৰ পাছত এদিনাখন খুৰাকে লখিমীক
কাষতে বহুৱাই সুধিছিল এটা কথা।
: তই কাৰোবাক পচন্দ কৰি থৈছ নেকি আইজনী?
: নাই খুড়া, কিয় সুধিলা?– তলফালে চাই লখিমীয়ে সুধিলে।
: ইমান বছৰে তোৰ দায়িত্ব মোৰ ওপৰতে আছিল, এতিয়া সেই দায়িত্ব
আন কাৰোবাক দিওঁ বুলি ভাবিছো তোৰ একো আপত্তি নাইতো?
: নাই খুড়া, তুমি যি ভাল দেখা।
খুড়াকে বিচাৰি দিয়া ল'ৰা এজনৰ সৈতে এদিন লখিমীৰৰ বিয়া হ'ল।
কিন্তু দুখৰ ডাৱৰ যেন কেতিয়াও নাতৰিব লখিমীৰ ওপৰৰ পৰা। বিয়াৰ
কেইমাহমানৰ পাছতে এক পথ দুৰ্ঘটনাত মোহাৰ খালে তাইৰ শিৰৰ সেন্দুৰকণ।
দুখত ভাগি পৰা ছোৱালীজনীক ৰুবুলৰ দেউতাকে পুনৰ লৈ আহিল ঘৰলৈ।
একেখন বাৰীতে খালী হৈ পৰি থকা সৰু ঘৰটোতে অকলশৰে তাই থাকিবলৈ
ল’লে।... বৰ্তমানে তাই তাতেই থাকে। সৰু সৰু ল'ৰা-ছোৱালী কেইটামানক
টিউশ্যন কৰি পোৱা টকা কেইটাৰে তাই নিজৰ খৰচবোৰ বহন কৰে।
ৰাতিপুৱা আজি খুড়ীয়েক আহিছিল লগ কৰিবলৈ।
: ৰুবুলে কালি ফোন কৰিছিল, আজি আবেলি সপৰিয়ালে অহাৰ কথা।
খুড়ীয়েকে ক'লে।
: হয় নেকি? থকাকৈ আহিবনে?
: এৰাতি থাকিব। কাইলৈ দিনতে যাবগৈ। সোমবাৰে তাৰ অফিচ খোলা।
কণমানিজনীৰো স্কুল আছে। তাকে বকুলক ঘৰৰে হাঁহ এটাকে মাৰিবলৈ কৈছো।
তইয়ো নহ'লে ৰাতিৰ ভাতসাজ আমাৰ লগতে খাবিহি। বহুতদিনৰ মূৰত তহঁতক
একেলগে দেখি ভাল লাগিব।
খুড়ীয়েকৰ নিমন্ত্ৰণত লখিমীয়ে আজিও অজুহাত বিচাৰি ৰ'ল।
: নাই খুড়ী আজি কালি মাছ-মাংস খোৱা বাদেই দিছো। মই ঘৰতে
এক ব্যৰ্থ যাত্ৰা/২৯
