ৰুবুলে চাই থাকিল লখিমীৰ চকুযুৰিলৈ।
:তোক এটা কথা ক'বলৈ আছিল অ’। – ৰুবুলে কোৱা কথাষাৰ শুনি
বুকুখন চিৰিংকৈ উঠিল লখিমীৰ। আজি যাবৰ সময়ত ক’ব নেকি বাৰু সি তাই
ইমানদিনে শুনিব বিচৰা কথাষাৰি।
: তোক ধেমালিতে বহুবাৰ কন্দুৱাইছো মই। তাৰবাবে মোক ক্ষমা কৰি
দিবি। ৰুবুলে ক'লে। কথাষাৰ শুনি মনে মনে খং উঠিল লখিমীৰ। সি ধেমালি
কৰিলে তাই জানো বেয়া পাব, আৰু আছেনো কোন তাইৰ সৈতে ধেমালি কৰিবলৈ।
: নাই নাপাওঁ দে।– লখিমীয়ে ক'লে।
: ঠিক আছে মই যাওঁ তেনেহলে।
: ৰ'বিচোন, তই আহিবি কেতিয়া আকৌ?
: নাজানো কেতিয়া আহিব পাৰো।
: চহৰলৈ গৈ পাহৰি নাযাৱতো?
: কিয়নো পাহৰিম বাৰু, খুব মনত পৰি থাকিব তহঁতলৈ বুলি কৈ
ৰুবুলে হাতদুখনেৰে মোহাৰি দিলে লখিমীৰ গালখন। আবেগৰ কোলাহলত
চটফটাই উঠিল তাইৰ দেহমন। ৰুবুলক সাবটি ধৰি জোৰে জোৰে কান্দিবৰ মন
গৈছিল তাইৰ। সিও যদি সাবটি ধৰিলেহেঁতেন তাইক। ক'লেহেঁতেন লখিমী
তোক মই ভাল পাওঁ বুলি। লখিমী তই মোৰ বাবে অপেক্ষা কৰিবি বুলি। পিছে
‘হেঁতেন’বোৰ হেঁতেন হৈয়েই থাকিল। দেউতাকৰ স্কুটাৰত বহি ৰুবুল গুচি গ'ল।
স্কুটাৰখনে উৰুৱাই থৈ যোৱা ধূলিবোৰ মাটিলৈ ঘূৰি নহালৈকে লখিমী ৰৈ থাকিল
নঙলাৰ মুখত।
কেচুৱা অৱস্থাতে লখিমীৰ কাষৰ পৰা চিৰদিনলৈ আঁতৰি গৈছিল তাইৰ
মাক দেউতাক। ছোৱালীজনীৰ ভৱিষ্যতৰ কথা চিন্তা কৰি গাঁৱৰ ৰাইজে মেল
পাতোতে ৰুবুলৰ দেউতাক আগবাঢ়ি আহিছিল ছোৱালীজনীৰ দায়িত্ব ল’বলৈ।
লখিমীক ঘৰলৈ আনোতে ৰুবুলৰ বয়স আছিল ষোল্লবছৰ, লখিমীৰ বাৰ। ৰুবুল
আৰু মিতালীৰ সংগ পাই লখিমীৰ মনৰ পৰা লাহে লাহে আঁতৰি গৈছিল মাক
দেউতাকক হেৰুওৱাৰ দুখ। সপোন দেখি ভালপোৱা লখিমীৰ মনে ভাল পাব
ধৰিছিল ৰুবুলক। কিন্তু সেই ভালপোৱাৰ বহিঃপ্ৰকাশ হোৱাৰ পূৰ্বেই ৰুবুল এদিন
গুচি গ'ল আঁতৰি।
তাৰ পাছত মাজে সময়ে ৰুবুল আহিছিল ঘৰলৈ দুবাৰমান। কিন্তু লখিমীক
এক ব্যৰ্থ যাত্ৰা/২৮
