...হেঁতেন
বাৰবছৰ পুৰণি সেই আবেলিটো এতিয়াও স্পষ্ট হৈ আছে লখিমীৰ
স্মৃতিৰ দাপোণত। আজিও কোনো নিঃসংগ মুহূৰ্তই বাৰে বাৰে লৈ যাই তাইক
সেই দিনটোলৈ ...
ৰুবুলে কলা ৰঙৰ বেগটো লৈ নঙলা মুখত থিয়হৈ আছিল। বাৰাণ্ডাৰ
খুটা কেইটাত আউজি থকা মাক আৰু ভনীয়েকৰ চকু সেমেকা। ৰুবুলে চাকৰি
পাইছে চহৰত, কাইলৈ জইন কৰিব লাগে। থকা খোৱাৰ ব্যৱস্থা অফিচৰফালৰ
পৰাই দিয়া হৈছে। ৰুবুলে বেগটো মাটিত থৈ ঘৰখনৰফালে উভতি চালে এবাৰ।
মাকৰ উচুপনি বাঢ়ি যাব ধৰিছিল।
: আইতহঁতে কান্দি নেথাকচোন।তহঁতি এনেদৰে থাকিলে মোৰ যাবলৈকে
মন নাযাব।–ৰুবুলে মাকৰ ওচৰলৈ গৈ মাকৰ বুকুত তাৰ মূৰটো গুজি দিলে।
: লখিমী ক’ত? তাই আগবঢ়াবলৈ নাহে নেকি মোক?
অতপৰে খিৰিকীৰে জুমি থকা লখিমীয়ে বেৰৰ আঁৰত লুকুৱাই দিলে
নিজৰ চেহেৰাটো।
: অই লখিমী দাদা যাই নহয়, ওলাই আহ আকৌ।–ৰুবুলৰ ভনীয়েক
মিতালীয়ে চিঞৰিলে।
লুকাই থাকিয়েই ৰুবুলক বিদায় দিব বুলি ভাবিছিল লখিমীয়ে। ভয়
খাইছিল আবেগবোৰ বৈ আহি ধৰা পৰে বুলি সকলোৰে সমুখত। পিছে মিতালীয়ে
মতাৰ পাছত যাবৰ বেলিকা ৰুবুলক এবাৰ চাবলৈ খুব ইচ্ছা গ'ল তাইৰ। আকৌ
বা কেতিয়া দেখা পাব, পাবই বা নাপায়?
চকুপানীৰ ঢৌটোক বাধা দি মুখত এটা কৃত্ৰিম হাঁহি কঢ়িয়াই তাই
কোঠাটোৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিল।
: ৰুবুল দা যাব ওলালি?
: অঁ, তইনো ক’ত আছিলি ইমান সময়?
: তোক বিদায় দিবলৈ সাহস গোটাই আছিলো। –অলপ সময়ৰ বাবে
এক ব্যৰ্থ যাত্ৰা/২৭
