পৃষ্ঠা:একুৰি এটা গল্প.pdf/৬৮

৬৮ • একুৰি এটা গল্প

 

কথা। সেই লৈ মনোমতীয়ে কাহানিও মূৰৰ বিষ উঠোৱা নাই।
  ভৰি-হাতকেইটা ধুই ধূনা-চাকি জ্বলাই তাই পাকঘৰত সোমাল। আজি গৰুবিহুৰ দিনা অন্ততঃ সিহঁতকেইটা সোনকালে ঘৰলৈ আহিব লাগিছিল।
  –আজি আকৌ সিহঁতৰ ফাইনেল আখৰা নহয়! আজি অলপ বেছিয়েই দেৰি হ’ব। হৰেনৰ কথাষাৰ শুনি তাই দুৱাৰৰ ফাঁকেৰে তালৈ চালে। প্ৰতি মুহূৰ্তে জানো মানুহজনে তাইৰ মনোভাৱ কেনেকৈ বুজি উঠে? হৰেনে মিচিককৈ হাঁহি এটা মাৰি ক'লে— হেৰ’, দুজনীকৈ বিহু কুঁৱৰীৰ আইতাক, এবাটি চাহ জলপানৰ আশা কৰিছো, কি কৰ?
  –মনোমতীয়ে আখলত মন দিলে। বৰ ৰঙীয়াল মনৰ মানুহ এই হৰেন, যাৰ লগত মহাসুখে জীৱনটো প্ৰায় শেষেই কৰিলে। মানুহজনেই যেন তাইক সৰলমতী হৈ চলিবলৈ শিকাইছে! হৰেনক চাহ-জলপান দি নিজেও খাই তাই ভাত ৰন্ধাত লাগিল। চৰু-হাৰি ধুই নিকা কৰা ন-পাগত মাছ-মাংস কিবা ৰন্ধা হয়। যদিও আনোতাৰ অভাৱত কণীৰেই জাল তৰকাৰী এখন ৰন্ধাৰ কথা ভাবিলে। কণীৰ তৰকাৰীৰ লগতে বাঁহ-বেতৰ গাজৰ ভাজি, নহৰু দিয়া থুপথুপীয়া সাত-শাকৰ ভাজি, আলুৰ দম, আম কলিৰ মিঠা আঞ্জা, কঁঠালৰ মুচিৰ তৰকাৰী, বাবৰি দিয়া মচুৰ দাইল আদি কৰি তাই কেইবাখনো ব্যঞ্জনেৰে ভাত ৰন্ধা কাম সোনকালেই শেষ কৰিলে। এটা এটাকৈ ভাজি তৰকাৰীৰ বাটিবোৰ তাই ডাইনিং টেবুললৈ কঢ়িয়াই পাকঘৰ সামৰি ওলাই আহিল। টেবুলখনত থোৱা খাদ্যবস্তুবোৰলৈ চাই তাই ভাবিলে—হৰেনে ঠিকেই কৈছে। এইবোৰেই আমাৰ আচল সংস্কৃতি। প্ৰতিবিধ বস্তু খোৱাৰ লগতে ইয়াত স্বাস্থ্য সম্পৰ্কীয় কথাও সাঙোৰ খাই আছে। তাই মৰি নাযাওঁতেই ছন্দাই এইবোৰ নিশিকিলে সাতামপুৰুষীয়া এই পৰম্পৰাত যতি পৰিব। আজি অহাৰ পাছত তাই ছন্দাক এইবোৰৰ বিষয়ে কৈ অহা বছৰ বিহুৰ সম্পূৰ্ণ। যোগাৰ কৰাৰ দায়িত্ব তাই আজিয়ে ছন্দাৰ ওপৰত অৰ্পণ কৰিব। জীয়েকহঁতক বিহু কুঁৱৰী কৰাৰ লগতে এইবোৰৰ জ্ঞান দিয়াৰ বয়সো আহি পৰিছে।
  আগফালৰ চোতালত হৰেনে গাঁৱৰে কোনোবা এজনৰ লগত কথাৰ মহলা মাৰি আছে। হাতত তামোলৰ বটা লৈ মনোমতী সেইখিনি পালেগৈ।
  –আগতে গম পোৱা হ'লে চাহকে একাপ আনিলোহেঁতেন।
  –নাই নাই, নালাগে। মই বাটলৈ ওলাওঁতেই দাদাক দেখিহে সোমালোহি। চাউল সিজিলে হ’ব পায়।
  –অঁ, সেইভাগি হ’ল— মনোমতীয়ে উত্তৰ দিলে।