উভতি আহোঁতে আমাক এজাক ডবাপিটা বৰষুণে পালে আৰু আমি দোকান এখনৰ বাৰাণ্ডাতে এঘণ্টামান ৰৈ থাকিবলগীয়া হ'ল।
সেই সময়ত, আমাৰ লগতে আশ্ৰয় লৈ থকা কেইবাজনো অচিনাকি মানুহৰ মাজৰে দুজনে নিজৰ মাজত নিভাজ অসমীয়াতে কথা পাতি থকা শুনিলো।
বৰষুণজাক অলপ কমাত আমি পুনৰ বাইকত উঠিলোহি আৰু মনৰ খং আৰু হতাশা আঁতৰাবলৈকে ডাঙৰকৈয়ে ‘বৃষ্টি পৰে টাপুৰ টুপুৰ’ বুলি বাংলা গানটো গাবলৈ ধৰিলো। সেইটো পিছে গানেই হৈছিল নে আন কিবা, সেইবোৰ কথালৈ মন কাণ দিবলৈ সেই সময়ত মোৰ অৱশ্যে কোনো অৱকাশ নাছিল।
নিজুৱেও যিমান পাৰে সিমান জোৰত বাইকখন আগুৱাই নিবলৈ চালে।
ববীৰ ঘৰৰ বাৰাণ্ডাত উঠিয়েই আমি তিতা সাজটো খোলাত লাগিলো।
ভাগিনটো দৌৰি আহি সুধিলেহি, ‘ঘূৰাত গিয়া কি রকম লাগল?’
মই বোলো, ফাটাফাটি। আৰুনো ক’ম কি?
গা পা ধুই বেলেগ কাপোৰ একোসাজ পিন্ধি ফ্ৰে’ছ হৈ লোৱাৰ অলপ পিছতে নিজুৰ ফোনটো বাজি উঠিল। অচিনাকি নম্বৰটো দেখি তেওঁ প্ৰথমে কিছু সংকোচ কৰিছিল যদিও এটা সময়ত কলটো ৰিচিভ কৰি দিলে আৰু লগে লগেই ‘আৰে, কি খবৰ’ বুলি একেবাৰে হাঁহিয়েই পেলালে।
ফোনটো অফ্ কৰিয়েই তেওঁ মোলৈ চাই হাঁহি এটা মাৰিলে আৰু কলে, ‘কাইলৈ নহ'লে হাইলাকান্দিৰ পৰাই এপাক আহিমগৈ, ওলাব!’
হাইলাকান্দি? কিমান দূৰ বা!
বাইকতে যাব পৰা যাব নে গাড়ী লাগিব।
বতৰটো ভাল হলে বাৰু বাইকত বেয়া নালাগে।
কিন্তু, বৰষুণৰ সম্ভাৱনা থাকিলে গাড়ী ধৰিবই লাগিব।
লগে লগে, নেট অন কৰি ফোনতে উৱেদাৰ ৰিপৰ্ট চোৱাত লাগিলো।
সিদ্ধান্ত হ’ল, গাড়ী ধৰিবই লাগিব।
বিস্তৃত সেউজীয়া গছ-গছনি আৰু বৃহৎ বৃহৎ জলাশয়েৰে ভৰা অঞ্চল এটাৰ মাজেৰে যোৱা সেই চল্লিশকিল'মিটাৰ পথচোৱা মোৰ হ’লে যথেষ্ট ভালেই লাগিল। তাতে, গাড়ীখনত সুন্দৰ সুন্দৰ বাংলা গান কিছুমানো বাজি আছিল।
এপাকত মন কৰিলো, নিজুৱে গানৰ তালে তালে গুণগুণাই আছে।
হাইলাকান্দি টাউনত সোমায়েই নিজুৱে ক'লে, মিঠাই কেইটামান লৈ ল'ব লাগিব। মইয়ো ভাবিলো, সুদাহাতে মানুহঘৰলৈ যোৱাটো বেয়া কথা হ'ব।
প্ৰধান ৰাস্তাটোৰ কাষৰে ৰেষ্টোৰা এখনত গ্লাছৰ শ্ব’কেছৰ মাজত সজাই
