খালি, মানুহঘৰত দিবলৈ টোপোলাটোত কেইটামান থাকিলেই হ’ল৷
‘বুইছে, এই মিতিৰ ফুৰাৰ কামটো কৰিবলৈ মই হ’লে ভালেই নাপাওঁ।
সময়ো নাপাওঁ৷ ইফালে, খৰচ-পাতিৰ কথাও আছে।
তেওঁ কিন্তু নামানিলেই।
বোলে, ভনীয়েকজনীৰ ঘৰৰ পৰা এপাক মাৰি আহিবগৈয়ে লাগে।
মই বোলো গলে দুইটা যাওঁ। তেওঁ আক’ ঘৰখন এৰি নাযায়।
কি কৰিম, কওক! অগত্যা যোৱাটোকে ঠিক কৰিলো আৰু!
তেনেতে ভাবিলো, যায় যদি আপোনাকো লগতে লৈয়েই যাওঁ।
দুইজন লগ হ'লে ফুৰিবলৈ বেয়া নালাগিব।
বাটে পথে কথা এষাৰ পাতিবলৈয়ো লগ এটা লাগে নহয় ৷ নে কি কয়?’
সেইটোতো হয়েই। অকলে গলে আমনি লাগিবৰ কথাও।
অচিনাকি সহযাত্ৰীৰ লগত কিমান কি কথানো পাতিব পাৰি আৰু!
কোনোবা এজনে সহাৰি দিলেও আন কোনোবাজনে নিদিবও পাৰে।
কিছুমান মানুহে আক’ অচিনাকি সহযাত্ৰীক বিশ্বাসত নলয়েই নহয়!
তাতকৈ, ঘৰৰ পৰা যাওঁতেই লগ এটা লৈ যোৱাই বুধিয়কৰ কাম হ'ব।
ভালেই হ’ল।বহুদিন ঘৰতে সোমাই সোমাই তাৰো আমনিহে লাগিছিল।
গতিকে, এওঁৰ লগতে এপাক মাৰি অহাহে ভাল হ'ব।
ইফালে, সৰু-ডাঙৰ প্ৰায় প্ৰতিটো ষ্টেচনতে ৰৈ ৰৈ ট্ৰেইনখন গৈ থাকিল।
জংচন-ষ্টেচনকেইটাৰতো কথাই নাই আনকি মাজৰাস্তাতো ক্ৰচিঙৰ নামত আধাঘণ্টামানকৈ ৰখায়। বিৰক্তি লাগি যায় একেবাৰে। নামি যাবৰে মন যায়।
পিছে, যিয়েই নহওক, ট্ৰেইনৰ ড্ৰাইভাৰক ক’বানো কি, কৰিবানো কি!
যি বেমাৰৰ ঔষধ নাই সেই বেমাৰ সহ্য কৰাৰ বাহিৰে আন কি উপায়!
এটা ষ্টেচনত তিনিটা এমা-ডিমাৰে সৈতে উঠিলহি এটি বিশেষ পৰিয়াল।
ক’লা কাপোৰৰ আৱেষ্টনিৰ মাজেদি মাত্ৰ চকু দুটাহে ওলাই থকা মহিলা গৰাকীৰ বিষয়ে অনুমান কৰাৰো কোনো উপায় নাছিল। কিন্তু, আধাপকা চুলি- ডাঢ়িৰে সৈতে মানুহজনৰ বয়স মোটামুটি যাঠিবছৰ মান হ’ব যেন লাগিল।
এৰা, এইবোৰহে মানুহ। অক্ষয় যৌৱন একেবাৰে!
মন্তব্য দিয়াটো অসুবিধা যদিও হালৈদেৱে তালৈ চাই মিচিকিয়াই হাঁহি এটা মাৰিলে আৰু খিৰিকিৰে বাহিৰলৈ চাই ৰ’ল। সি পিছে গহীন হৈ বহি থাকিল।
কি দৰকাৰ! বাটৰ কচু গাত ঘঁহি লোৱাৰ কি দৰকাৰ!
পৰৱৰ্তী ষ্টেচনটোত পিছে চকুত পৰাকৈয়ে ধুনীয়া মহিলা এগৰাকী আহি
