তাৰ কাষতে বহিলহি। সি আৰু তেওঁৰ বাবে যিমান পাৰে ঠাই উলিয়াই দিলে।
এপাকত সি পিছে মন কৰিলে, হালৈদেৱে মুখ টিপি টিপি হাঁহি আছে।
হাঁহিটো চেপি ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰোতে কৰোতে এটা সময়ত তেওঁৰ পিছে কাহ এটা উঠি আহিল। তেওঁৰ চকু দুটাও ৰঙা পৰি গ'ল।
তেওঁৰ অৱস্থাটো দেখি তাৰ কিন্তু বেয়াই লাগিল।
আন উপায় নেদেখি তেওঁলৈ বুলি পানীৰ বটলটোকে আগবঢ়াই দিলে।
পানী এঢোক খাই লৈ দুবাৰমান গলখেকাৰি মাৰি তেওঁ যেনিবা অলপ তৎ পালে। সি ভাবিলে, লেঠাটো মৰিল। কিন্তু, নহয়।
সি দেখিলে, মুখ টিপি টিপি তেওঁ আকৌ হাঁহিবলৈহে ধৰিছে।
কি কথাটোতনো তেওঁ ইমান ৰস পাইছে জানো!
পিছৰ ষ্টেচন এটাত অৱশ্যে মহিলাগৰাকী নামি গ'ল।
এইবাৰ, পকা ডাঢ়ি-চুলিৰে বুঢ়া মানুহ এজন আহি সেই ঠাইত বহিলহি।
কথাটো তাৰ ভাল নালাগিল।
আন উপায় নেদেখি সি খিৰিকিৰে বাহিৰলৈকে চাই ৰ'ল।
এপাকত মন কৰিলে, তেওঁ দেখোন আকৌ খুকখুককৈ হাঁহিয়েই আছে।
হয়তো, সুন্দৰী মহিলাগৰাকীৰ স্থানত বুঢ়া মানুহজন আহি বহাত তাৰ মনত কেনে লাগিব পাৰে তাকে অনুমান কৰিয়েই তেওঁ ৰস পাইছে।
টি.টি.ই.জন আহি ওলালহি। সি টিকট দুটা গহীনত উলিয়াই দিলে।
ভিক্ষাৰী এটা আহি ওলালহি। পাঁচটকীয়া এটা দি বিদায় দিলে।
হিজৰা এটা আহি ওলালহি। ভঙা নাই বুলি কৈ সি গহীন হৈ দিলে।
এটাই পিছে তাৰ শাড়ীখন ডাঙি দেখুৱাই ভোৰভোৰাই গুচি গ'ল।
‘এইবোৰৰ পৰা বৰ দিগদাৰ, বুইছেনে? ট্ৰেইনত আহিবলৈকে মন নাযায়।
কিন্তু, কি কৰিবা আৰু! মানুহজনীয়ে নামানিলেই নহয়!
ইপিনে, মই ঘৰত নাথাকিলে ভাৰতীয়াকেইটাৰো উৎপাত হয়।
ছোৱালীকেইজনীৰ ওচৰলৈ ক’ৰ ক’ৰ যে ল’ৰাবোৰ আহি থাকে!
সিদিনা এটাক যে হুদুখেদা দিলো। বোলো, গেইটৰ মুখত আকৌ এনেকৈ লিঠিঙালিঠিং কৰি থকাহি দেখিলে ঠেং ভাঙিম। চিনি পোৱা নাই মোক!'
উপায় নাই, দেখিছোঁ।
জীৱনটো মানে এই সমস্যাবোৰৰ মোকাবিলা কৰোতেই পাৰ হৈ যায়।
‘যোৱা সপ্তাহত এজনীৰ মাক-দেউতাকক মতাই আনি দমেই দিলো।
বোলো, ছোৱালীক ঘৰলৈ লৈ গৈ ইমিডিয়েট বিয়া পাতিয়েই দিয়কগৈ!
