আসাম বুৰঞ্জী দ্ৰোহীবিলাকে লগত আনিছিল। তাতে এনে ঢৌ হইছিল, বোলে এইজনী তিৰোতাই বন্দুকৰ গুলী আঁচল পাতি লয়। মোৱামৰীয়াই স্বৰ্গদেৱক পাটৰ পৰা নমাই জয় সাগৰৰ দ'লতে বন্দী কৰি থ'লে। বড়জন৷ বড় গোঁহাই ভগী বুঢ়া গোঁহাই আৰু আন আন কেইজনামান প্ৰধান প্ৰধান লোকক মাৰিলে আৰু কীৰ্ত্তিচন্দ্ৰ বড় বড়ুৱাক শালত দিলে আৰু তেওঁৰ পুত্ৰাদিকে৷ বধিলে। খোৰ৷ মৰাণৰ পুতেক ৰমাকান্ত সিংহাসনত উঠি ৰজা হ’ল আৰু নচুকীয়৷ মোহৰ মাৰিলে৷ আঘোনৰ পৰা সেই বছৰৰ চ'তৰ বিহুলৈকে মোৱামৰীয়াবিলাকে নগৰ লইছিল। তেতিয়া এক মহা হুলস্থল হইছিল৷ মানুহৰ ধন প্ৰাণৰ একে৷ নিশ্চয় নাছিল। চাৰিওফালৰ মানুহক লুটিপুটি নি দ্ৰোহীবিলাকে প্ৰবৰ্ত্তিছিল। অশিক্ষিত কৃষক যোদ্ধাৰু, কিমান দিন এইৰূপে সৈনিক বেশত থাকিব পাৰে? নগৰ লোৱাৰ পাছৰে পৰ৷ মোৱামৰীয়াবিলাক নিজৰ ঘৰলৈ যাবলৈ ধৰিলে। সিবিলাকৰ আৰু মোৱামৰীয়া ৰজা ও সেনাপতিসকলৰ এনে দৃঢ় বিশ্বাস হ’ল দেশ যেন সম্পূৰ্ণ তেওঁবিলাকৰ শাসিত হ'ল। শিৱসিংহ ৰজাৰ দিনত মোৱামৰ৷ মহন্তৰ অপমান হোৱাত তেওঁক আন আন মহন্তে কিছু হেয় কৰিছিল। বিশেষ লক্ষ্মীসিংহ স্বৰ্গদেৱক নিৰ্ম্মালি দিবৰ সময়তো সমনীয়৷ অনেক মহন্তে এইজন মহন্তক শাৰীত বহিবলৈ নিদি অপমানিত কৰিছিল৷ নগৰ লোৱাৰ পাছতে মোৱামৰীয়া মহন্তে অনেক মহন্তসকলক মতাই নি ভকত কৰিবলৈ ইচ্ছা কৰিলে। এনে প্ৰবাদ আছে বোলে সেই বাবে এদিন এখান মেল হোৱাত মহন্ত- সকলক মোৱামৰা মহন্তে এই বুলি এক নাম দিলে বোলে “সবাৰে৷ নাম জয়হৰি”। ইয়াকে বোলাৰ পাছত মহন্ত বিমূৰ্চ্ছিত হ’ল। পাছে তেওঁ আৰোগ্য হ’ল আৰু তেওঁৰ শিষ্যসকলে এনে অভিমান কৰিবলৈ ধৰিলে বোলে ইসকল মহন্ত তেওঁৰ শিষ্য।* এইৰূপে ৰজ৷ মন্ত্ৰী আৰু মহন্তসকলৰ পূৰ্ব্বৰ কৰা কাৰ্য্যৰ পোটক তুলি মোৱামৰীয়া ৰজা সিংহাসনত
- সেই কাৰণে মোৱামৰীয়া মহন্তৰ শিষ্যবিলাকে পুৰণি ভকত বুলি কয়। কিয়নো
ইবিলাক মহন্ত মোৱামৰীয়৷ মহন্তৰ নকৈ ভকত হ’ল।
