এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
দ্ৰৌপদী
অশ্বিনী কুমাৰ দুটী মাদ্ৰীৰ নন্দন
দেৱ অনুপম ৰূপ, অতুল মৰ্ত্ত্যত॥
দেবী স্বৰূপিনী দেবী প্ৰাতঃ স্মৰণীয়া
কুন্তীৰ স্নেহৰ তুমি একেটী বোৱাৰী;
ভাগ্যৰ দোষত কিন্তু,—কান্দি উঠে হিয়া,—
জীৱনত পালা তুমি বহু অপমান॥
বৰ দুখ লাগে, দেবি!—যি দিনা শকুনি
কৌৰবৰ মন্ত্ৰণাত, কপট পাশাত,
হেৰুৱাই পাণ্ডৱক জিতিলে তোমাক,
সি দিনা তোমাৰ, আহা! কত যে লাঞ্ছনা॥
ৰাজস্বলা তুমি, দেবি! কুলৰ বোৱাৰী
কত তুতি নতি কৰি, কত কান্দি ক’লা,—
নামানিলে কিন্তু বাধা দুষ্ট দুশাশনে
তোমাক চুলিত ধৰি টানে সভা-মাজে॥
কি লজ্জাৰ কথা, দেবি! নিলৰ্জ্জ কৌৰৱ!
পামৰ সি দুশাশন লজ্জা নাই তাৰ!—
কুলৰ বোৱাৰী তুমি, তাতে ৰাজস্বলা,
বিবস্ত্ৰা কৰিব খোজে গুৰুজন আগে!!
নিৰূপায় হই তুমি বুলিলা বীনাই
ভীষ্ম, দ্ৰোণ কৃপ আদি গুৰু সকলক,—
৩৯
