পঞ্চম অধ্যায়।
— অভিভাৱক —
প্ৰতিমাৰ নৰিয়া ভাল হোৱা দুসপ্তাহমান হৈছে। ইয়াৰ
ভিতৰতে সুপথ্যৰ ব্যৱস্থাৰ গুণত গালৈ আগৰ বৰণ, আগৰ
তেজ ঘূৰি আহিছে। নৰিয়াৰ সময়ত তেওঁৰ পদূলিৰ আগেদি
অহা-যোৱা কৰা মানুহৰ সংখ্যা কমি গৈছিল, এতিয়া আকৌ
বাঢ়িবলৈ ধৰিছে। এতিয়াও মাধৱে মাজে-সময়ে ভু-ভা
লৈয়েই থাকে।
এদিন সন্ধ্যা সময়ত মাধৱ প্ৰতিমাৰ ঘৰলৈ গৈছিল।
তেতিয়া প্ৰতিমাৰ মাক ঘৰত নাছিল। মাধৱে থিয়ৈ থিয়ৈ
তেওঁৰ শাৰীৰিক কুশল-বাতৰি লৈ তেওঁৰ কিবা অভাব আছেনে
নাই সুধিলে আৰু উত্তৰ সন্তোষজনক হোৱাত আহিবলৈ
ওলাল। প্ৰতিমাই বাধা দি ক'লে- “এখন্তেক বহক। ”
মাধৱে বহি প্ৰতিমাক সুধিলে,-“তোমাৰ কিবা প্ৰয়োজন
আছে নেকি?”
“আছে” বুলি প্ৰতিমা ওচৰ চাপি বহিলহি। তাৰ পিচত
ক'লে,-“আপুনি মোক মৰিবলৈ এৰি নিদিলে কিয়?”
মাধৱে তেওঁৰ প্ৰশ্নৰ কোনো কাৰণ বিচাৰি নাপাই থৰ
লাগি ৰ'ল। তাৰ পিচত ক'লে,-“মই তোমাৰ প্ৰশ্ন বুজি
