অমৃতাৰ কথাত কিছুপৰ নিশ্ৰুপ হৈ ৰল অদিতি।
: তুমি এনেইহে নিজকে দুর্বল বুলি ভাবি আছিলা ইমানদিনে। দেখিছা, আজি নিজৰ মনৰ প্ৰয়ােজনত তুমি কেনেকৈ সাহসী হৈ পৰিছা? কোনাে নাৰী দুর্বল নহয় অমৃতা। নাৰীক দুর্বল সজাই আমাৰ সমাজে...বেলেগ বেলেগ ৰূপত...কেতিয়াবা দেউতা, কেতিয়াবা ভাতৃ, কেতিয়াবা স্বামী হৈ আমাক বান্ধি পেলায় মৰম, শাসন, দায়িত্বৰ বেহুত। এই পৰাধীনতাকেই আকৌ আমি নিয়ম বুলি মানি লৈ আমাৰ স্বাধীনতা আমি সঁপি দিওঁ তেওঁলােকৰ হাতত। আৰু ক্ৰমাৎ লুপ্ত হৈ যায় আমাৰ সাহস, আত্মবিশ্বাস ইত্যাদি।
সমাজ নতুবা পৰিয়ালে গঢ়ি দিয়া এই বেহু ভাঙি ওলাই পৰিলেই দেখিবা তুমি সাহসী হৈ পৰিছা। আকৌ এই বেহু ভাঙি ওলাই অহা দেখিলে তােমাক নানাজনে নানা কথা কব ... কিন্তু আনৰ কথালৈ তুমি কান নিদিবা অমৃতা।
: যেনেকৈ সকলােৱে এতিয়াও মােকেই দোষিছে। মই কিয় আত্মহত্যা প্রচেষ্টা চলাইছিলোঁ, সেয়া কাৰাে মূৰৰ বিষ নহয়। সকলােৰে এটাই প্রশ্ন, মই মােৰ স্বামীৰ বিপক্ষে অন্য পুৰুষৰ প্ৰৰােচনাত পৰি কিয় ষ্টেটমেন্ট দিলোঁ!
এটি দীঘল হুমুনিয়াহ স্বতঃস্ফূর্ত ভাবে নির্গত হল অমৃতাৰ হৃদয়ৰ গভীৰতাৰ পৰা।
: তথাপিও তুমি সেইবােৰ কথাত কাণ নিদিবা।
নিজৰ মনৰ কথা, মনৰ আহ্বানক গুৰুত্ব দিবা। ইমান বছৰে আনৰ বাবে জীয়াই থাকি কি পালা?
যিমানেই নিজৰ মনৰ ইচ্ছা ভাৱনাক ত্যাগ কৰি নিজক মাৰি মাৰি আনৰ কথা ভাবিবা, সিমানেই তােমাক গছকি অইনে নিজৰ ইচ্ছা পূৰণৰ বাবে অহৰহ প্রচেষ্টা চলাব।
:......
: এইবাৰ মাত্ৰ নিজৰ মনৰ কথা, নিজৰ মনৰ আহ্বান শুনা।... বিশ্বাস কৰা, ইমান বছৰৰ মূৰত যে তুমি পুনৰ অনুৰাগক লগ পাইছা, তাৰ প্ৰেম ভালপােৱা পাইছা, এয়া এনেই সংযােগ হব নােৱাৰে। এয়াও ভগৱানৰেই ইচ্ছা। অনুৰাগক আৰু দুখ নিদিবা.... লগতে নিজকো।
অনুৰাগ আৰু অমৃতাৰ মাজত আৰু কোনাে তৃতীয় ব্যক্তি থাকিব নালাগে। মই ইতিমধ্যে উকিলৰ লগত কথা পাতিছোঁ। তুমি সােনকালে ঘূৰি আহিবা মাথাে।”
প্রায় আধা ঘণ্টামান অদিতিৰ সৈতে ইটো সিটো কথা পাতি ফোন থলে অমৃতাই।
বহু দেৰিলৈকে অদিতিয়ে ফোনতে কোৱা কথাবােৰ তাইৰ মনলৈ আহি থাকিল।
ভাস্কৰৰ পাশৱিক গ্রাসৰ পৰা যেন লাহে লাহে ওলাই আহিব ধৰিছে তাইৰ মন ... মগজু।
তাইৰ দৰে ভয়াতুৰ , পৰনিৰ্ভৰশীল, জীৱনৰ প্রতি বিমুখ, হতাশাগ্রস্ততাত ডুব যােৱা মানুহ এগৰাকীৰ বাবে ভাস্কৰৰ দৰে অত্যাচাৰী স্বামীৰ ঘৰৰ পৰা ওলাই আহি, মুম্বাইৰ পৰা সুদূৰ অসমলৈ অকলে বিমান যাত্ৰা কৰি অহাতাে জানাে সহজ কথা।
কিবা এটা ভাল লাগিছে আজি তাইৰ।
নিজকে মুক্ত আৰু অকণমান হলেও স্বাধীন যেন অনুভৱ কৰিছে তাই।
যদিও তাই জানে, মুক্তিৰ এই অনুভৱ চিৰস্থায়ী নহয়। কাৰণ এতিয়ালৈকে তাই ডিভর্চ এপিল কৰা নাই। আৰু ডিভর্চ এপিল কৰিলেই যে ভাস্কৰে তাইক সহজে ডিভর্চ দিব তাত তাইৰ অকণাে বিশ্বাস নাই।
হােটেলতে ফ্ৰেছ হৈ লৈ তাই খাবলৈ মন নগলেও
লাঞ্চ অর্ডাৰ কৰিলে।
লাঞ্চ কৰিবই লাগিব।
লাঞ্চ কৰি উঠি নিজেই ঔষধ খাব লাগিব।
নিজকে সবল কৰি ৰাখিবলৈ হলে প্রথমে তাইৰ শৰীৰ মন সুচল হৈ থকাটো অতি প্রয়ােজনীয়,.....নিজৰ বাবে নহলেও ... অনু.. অনুৰাগৰ বাবে ... ৷ অনুৰাগে নহলে দুখ পাব।
ভীষণ দুখ পাব।
