তেল সানি ল'বলৈ ক'বা। তেতিয়া সিহঁতে অন্ততঃ মহৰ কামােৰ নোেব!”
মিৰদানে মূৰ দুপিয়ালে। বহুত কাম বাকী আছে তাইৰ। সিদিনা হেডছাৰে তেখেতৰ অভিধান উন্মােচন কৰিবলৈ অহা প্ৰান্তৰৰ সম্পাদকৰ লগত তাইক চিনাকি কৰি দিওঁতে কৈছিল, বুইছ, এই মােৰ জী। তাই আছে যেতিয়া মােৰ চিন্তা নাই। আমাৰ ল’ৰাহঁতক তাই কিমান ধুনীয়া অসমীয়া শিকাইছে আজি দেখিবি তই! “তাই জানে ল'ৰা ছােৱালী বােৰে তাইক ভাল পায়। তাইক মানে। কিন্তু সিহঁতৰ ঘৰৰ মানুহৰ সাতামপুৰুষীয়া কিছুমান ধ্যান ধাৰণা, দৰিদ্ৰতা অনীহা আৰু শিক্ষাৰ প্ৰতি থকা অৱহেলাৰ বাবে খুব কম ল'ৰা ছােৱালীয়েহে সিখন গাঁৱত থকা হাইস্কুলখনলৈ যাব পাৰিছে। চাৰলংকি, হেমাৰী আৰু বাছাপীহঁতৰ সৰল চকু মুখবােৰ আৰু সিহঁতৰ আগ্রহ দেখি তাই সদায় সিহঁতৰ ধুনীয়া ভৱিষ্যত এটাৰ সপােন দেখে। তাইৰ ওচৰত গান শিকিব খােজা বাছাপী,বজাৰ বুলি নকৈ বয়াৰ বুলি কোৱা ৰূকাছেন আৰু তাইৰ প্ৰতিটো কথাই আখৰে আখৰে মনা চাৰলংকিহঁতৰ কাষ পাবলৈ যেন তাই আনদিনাতকৈ অকণমান বেছি উদগ্রীৱ হৈ পৰিল।
তাই যেতিয়া স্কুল পালেগৈ ,তেতিয়া চতুর্থ শ্রেণীৰ কোঠাত ভিৰ এটা জমিছে । তাই ততাতৈয়াকৈ ভিৰ থেলি গৈ দেখিলে ,মালিনী নামৰ আটাইতকৈ দুখীয়া ছােৱালীজনী মজিয়াত পৰি আছে। তাইৰ কোৱাৰিয়েদি ফেন বাহিৰ হৈছে। তাইৰ দুর্বল নিশকতীয়া হাত ভৰিবােৰ যেন কোচ খাই আহিছে। মিৰদানে তাইৰ মূৰটো কোলাত তুলি ল'লে।
টাউনৰ হস্পিটেলত চিকিৎসা কৰােৱাব লগাকৈ মিৰদান অসুস্থ হৈ পৰিল। কঁপি কঁপি উঠা তমােময় জ্বৰে তাইক কাহিল কৰি পেলালে। কিছুমান মানুহে ক'লে, ভালেই হৈছে! আমাক বেমাৰ হলে বেজ মংগলতীৰ ওচৰত যাব নিদিয়াৰ ফল পাইছে এইয়া। হেডচাৰে গাঁৱৰ মানুহবােৰক ঘৰে ঘৰে গৈ বুজালে। মেলেৰিয়াই একোখন গাওঁ কেতিয়াবা মহামাৰীৰ দৰে উচন কৰি পেলায়। ন জন মান মানুহ ইতিমধ্যে মৰিলেই। কিন্তু কোনেও চাৰৰ কথা গম্ভীৰভাবে নললে। সকলাে মানুহেই হয় দুখ নহয় আশংকাত দিন কটাইছিল। অগত্যা চাৰে এদিন পুৰণি ছাত্ৰবােৰকে মতাই আনিলে। সিহঁতে চাৰৰ কথাবােৰ বুজিছিল। কিন্তু ঘৰৰ মানুহৰ সহযােগ অবিহনে একো কৰিব পৰা নাছিল। ন-পুৰণি সকলাে ছাত্রই মিলি এদিন নিজৰ স্কুল খন পৰিষ্কাৰ কৰিলে। হাবি বনবােৰ পৰিষ্কাৰ কৰি ৰ'দত শুকুৱাই জলাই পেলালে। মহে কণী পাৰিব পৰা সম্ভাব্য ঠাইবােৰ মাটিৰে পুতি দিলে। নাৰিকলৰ কোৰােকাৰ দৰে পানী জমা হব পৰা বস্তুবােৰ আঁতৰাই পঠিয়ালে। ফুলনিৰ ডাঙৰ গছবােৰৰ ডাল পাত কটাই দিলে।
চাৰে ইতিমধ্যে জিলা উপায়ুক্তলৈ চিঠিও পঠিয়াইছিল ।সেইমতেই এদিন ডি ডিটি চটিওৱা মানুহ আৰু ঔষধ যুক্ত আঁঠুৱা লৈ টাউনৰ পৰা এদল মানুহ আহিল। তাত আছিল ডাক্তৰ নাৰ্চ আৰু দুজনমান স্বাস্থ্যকর্মী।
নিজৰ নিজৰ ল'ৰা ছােৱালীবােৰৰ উৎপাতত ডি ডি টি চটিয়াবলৈ নিদিও বুলি ভাবি থকাবােৰেও দিবলৈ বাধ্য হ'ল। ঘৰেপতি একোখনকৈ আঁঠুৱাও দিয়া হ'ল। দুই এঘৰে নিজৰ ঘৰৰ চৌহদবােৰ পৰিষ্কাৰ কৰিলে। চাৰলংকি বাছাপী আৰু হেমাৰীহঁতে মিৰদানক ভালপােৱাৰ চিনস্বৰূপে নিজেই হাতে কামে লাগিল। দেখাক দেখি ইঘৰে সিঘৰে ঘৰ দুৱাৰবােৰ চাফা কৰিলে। গধূলি সদায় নিমপাত আৰু খেৰেৰে জাগ দিয়া কৰিলে আৰু এদিন সঁচাকৈয়ে মানুহবােৰে মেলেৰিয়াৰ পৰা কোনােমতে তত্ পাই পুনৰ আগৰ দৰে কামকাজ কৰিবলৈ ল'লে।
ঘৰতে মদ বনাই বিক্ৰী কৰাৰ সলনি হুনমিলিয়ে কাদমৰ অনুমতি লৈ দুই এটা বনৰীয়া শাক পাচলিৰ লগতে সিজোৱা মটৰ,বুটমাহ আৰু পােৰা গােমধান বিক্ৰী কৰিবলৈ ধৰিলে। টিউচনৰ পৰা উভটা ল'ৰা-ছােৱালীবােৰ,বজাৰলৈ অহা মানুহবােৰ তাইৰ গ্রাহক হ’ল।
কেতিয়াবা তাই বস্তুৰ যােগানহে দিব নােৱাৰা হ'ল।
পইচা দুটামান সাঁচি তাই চাৰলংকিলৈ টেবুল চকী এযােৰ কিনাৰ কথা ভাবিলে।
বজাৰখন ক্রমান্বয়ে ডাঙৰ হৈ আহিছিল। সাপ্তাহিক বজাৰৰ দিনা বহুত মানুহ হয়। বিছ কিলমিটাৰ আঁতৰৰ মানুহবােৰ আহিও ভীৰ কৰেহি। কোনােবা দুখনমান গাঁৱৰ তিৰােতাবােৰে পলিথিনৰ পেকেটত ঘৰতে বনােৱা লাওপানী আনি বেপাৰীহঁতক যােগান ধৰেহি। তিৰােতাবােৰৰ উপার্জন ভাল। সিহঁতে আনকি আজিকালি সস্তীয়া চুৰিদাৰাে পিন্ধিবলৈ লৈছে। কান্ধত কাপােৰৰ বেগ ওলােমাই , ৰবৰৰ চেলে পিন্ধি অস্থায়ী দোকানবােৰত গ্ৰাহকৰ ভাও ধৰি সিহঁত সােমায় আৰু টিপতে লাওপানীৰ পেকেটবােৰ বেপাৰীক দি আহে।
