এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৫৮
অসম-সন্ধ্যা
এৰিলে সমৰক্ষেত্ৰ যেয়ে যেনি পায়;
বহুতে শোধালে প্ৰাণ শত্ৰুৰ হাতত।
উঠিল আকাশ লঙ্ঘি ঘনে জয়ধ্বনি,
বাজিল ৰণৰ বাদ্য কঁপাই পৱন,
বিজয়-গৰ্ব্বত স্ফীত মোমাইৰ দলত।
ৰুচিনাথ-বজ্ৰনাথে জয়-আশা ল’ই
আছিল অপেক্ষা কৰি শুভ বাৰ্তাল’ই।
শুনিলে যেতিয়া এই অশুভ সংবাদ,
এৰি আশা দুয়ো জনে ৰাজ্য উদ্ধাৰৰ
গ’ল বঙ্গদেশল’ই, এৰি জন্মভূমি।
চন্দ্ৰকান্ত নৃপতিক কৰি শত্ৰুহীন,
ৰণত বিজয়ী হ’ই ঘূৰিল মোমাই;
প্ৰশংসিলে সকলোৱে ধন্য ধন্য বুলি।
বিজয়-উৎসৱ পাতি হ’ল মতলীয়া
ৰজা-প্ৰজা, ধনী-দুখী, ৰাজ অনুচৰ।
মোমাই থাকোঁতে লিপ্ত ভাটীৰ যুঁজত,
সজাতি ফুকনে যাক কৰিলে সন্দেহ
দ্ৰোহী বুলি, ধৰি আনি কৰিলে নিধন!
বদনৰ শত্ৰু বুলি বধিলে বহুত;
ধন-ৰত্ন অলঙ্কাৰ কৰিলে লুণ্ঠন
ঘৰ-বাৰী এৰি থ’ই পলোৱা প্ৰজাৰ।
এতিয়া মোমাই আহি কৰি হস্তক্ষেপ,
সজাতিৰ নৃশংসতা কৰিলে বাৰণ;
গুচালে আশঙ্কা-ভয় প্ৰজাৰ মনৰ।
