এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৫৭
অষ্টাদশ সৰ্গ
থিয় দিলে পলাতক সৈন্তৰ আগত।
মুহূৰ্ত্ততে বদলিল অৱস্থা যুদ্ধৰ।
মোমাইৰ দৰ্শন হ’ই মৃত-সঞ্জীৱনী।
জীয়ালে ঢুকোৱা সাহ, শকতি সেনাৰ;
পুনৰ্ব্বাৰ মান-সেনা হ’ল অগ্ৰসৰ।
বাঢ়িল তুমুল যুদ্ধ, উঠিল কল্লোল,
কোন হাৰে, কোন জিতে নিশ্চয়তাহীন।
খালচীয়ে অগ্নিবৃষ্টি কৰিলে পুনৰ,
পুনৰ ধ্বংসিলে সেনা বিপক্ষ দলৰ;
দেখি তাকে ওফাৰালে মোমায়ে বন্দুক
ততালিকে লক্ষ্য কৰি খলচীৰ শিৰ;
অব্যৰ্থ সন্ধান! প্ৰাণ নিলে উৰুৱাই।
খালচীৰ পতনত সেনাৰ মাজত
বিদ্যুৎ-প্ৰবাহে হ’ল ভীতিৰ সঞ্চাৰ,
যুদ্ধ এৰি হ’ল পলায়নত তৎপৰ।
আহিল গগৈয়ে খেদি, উলটিল সেনা;
ভয়ে ভয়ে হ’ল পুনু শত্ৰুৰ সম্মুখ।
আকউ বাঢ়িল ৰণ অতি ভয়ঙ্কৰ;
আক’উ বহুতো শুলে ৰণৰ ক্ষেত্ৰত।
নেওগ ফুকনে এৰি বন্দুকৰ গুলি,
এনেতে গগৈৰ কুক্ষি পেলালে বিদাৰি ,
পৰিল মুচ্ছিত হ’ই সমৰ-ক্ষেত্ৰত।
সেনাপতিহীন হ’ই গগৈৰ সেনাই
–গৰুৰ পালৰ দৰে ৰক্ষকবিহীন,–
