পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৩৪

১২৬

অসম-সন্ধ্যা

কুশলে আহিলা ঘূৰি লভিলোঁ সন্তোষ।
অৰ্পিলো তোমাক ভাৰ প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ;
বিশৃঙ্খল ৰাজ্য পুনু শৃঙ্খলা লগাই
কৰা দিহা যথাৱতে ৰাজ্য-শাসনৰ।”
 পূৰ্ণ হ’ল মনোৰথ, মিলিল আনন্দ
বদনৰ; মুহূৰ্ত্ততে হ’ল অন্তৰ্দ্ধান—
শ্ৰান্তি-ক্লান্তি, দুখ-তাপ, অশান্তি-বেজাৰ।
ক’লে পুনু,—“স্বৰ্গদেৱ! কৃতাৰ্থ মানিলোঁ,
লভি এই অযাচিত ৰাজ-অনুগ্ৰহ;
কিন্তু এটি নিবেদন আছে শ্ৰীপদত,—
দিছোঁ মই প্ৰতিশ্ৰুতি ব্ৰহ্ম-নৃপতিক
দিম বুলি ৰাজকন্যা এটি অসমৰ,
সাহায্যৰ প্ৰতিদান, চিনাকি প্ৰীতিৰ।
কৰে যদি দয়া কৰি ব্যৱস্থা ইয়াৰ,
স্থায়ী হ’ব মৈত্ৰী ভাব দুখনি দেশৰ।”
“ভাল কথা,”—স্বৰ্গদেৱে কৰিলে উত্তৰ।
“হেমো আইদেউ নামে বগাকোৱঁৰৰ
আছে সম্প্ৰদান যোগ্যা ৰূপহী কুমাৰী
তেওঁকেই দিম দান সালঙ্কৃতা কৰি।”
 সুখী হ’ল উত্তৰত বদন ফুকন।
ৰজাৰ আদেশ মতে ঘাই মন্ত্ৰী হ’ই,
ধৰিলে ৰাজ্যৰ গুৰি সুদৃঢ় মুঠিৰে,
কৰি ল’ই আগোৱাল মান সেনাদল।
চন্দ্ৰকান্ত পূৰ্ব্বৱতে থাকিল শুৱাই