এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২৫
চতুৰ্দ্দশ সৰ্গ
জীৱন-সমস্যা আজি হ’ল সমাধান;
নাই ঠাই ৰূপহীৰো এই মৰতত।
নোৱাৰে হেৰাব মোৰ প্ৰাণৰ দেৱতা,
উলিয়াম সিপুৰীতো লৰি পিচে পিচে।
যাওঁ, যাওঁ বেলি হ’ল; মাগিলোঁ বিদায়।”
নকৰি অপেক্ষা কোনো সমিধানল’ই,
বাউলী ৰূপহী যেন উৰি গুচি গ’ল,
কোনে জানে কোন পথে, কোন লোকলই!
নিমাত-নিবোল হই বিমূঢ় ৰজাই
মচিলে চকুলো মাত্ৰ পথল’ই চাই।
এনেতে বদন আহি হ’ল উপস্থিত।
ৰজাক জনাই সেৱা ধৰি চৰণত।
উচুপি উচুপি ক'লে কাহিনী নিজৰ;
অসম এৰাৰে পৰা বৰ্ত্তমানল’ই।
অন্ত কৰি বৰ্ণনাৰ ক'লে,-“স্বৰ্গদেৱ!
ভাষা নাই বৰ্ণাবৰ ভুঞ্জিলোঁ যি দুখ
শাৰীৰিক মানসিক দূৰ প্ৰবাসত।
আকৌ ঘূৰিম বুলি নাছিল ভাৰসা।
পৰম সৌভাগ্য মোৰ সফলতা ল’ই,
পালোঁহি চৰণ দেখা স্বৰ্গদেৱতাৰ।
ভৃত্য বুলি সেৱকক নিদিব নে ঠাই?”
মুগ্ধ হ’ল স্বৰ্গদেৱ; বুলিলে বচন
দুয়ো হাতে বদনক তুলি আকোঁৱালি,—
“নকৰা ফুকন! শোক, হোৱা হ’ই গ'ল,
