পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৩২

১২৪

অসম-সন্ধ্যা

বিজুলী সঞ্চাৰে আহি ধৰি নিজ বেশ,
প্ৰবেশিল অকল’ই ৰজাৰ চ’ৰাত।
ৰজাক জনাই সেৱা ক'লে,-“স্বৰ্গদেৱ।
যি মহা উদ্দেশ্য ল’ই ওলালোঁ বাহিৰ,
জীৱনৰ মায়া এৰি ধৰি ছদ্মবেশ,
অসাধ্য সাধিলোঁ ঘূৰি দেশ-দেশান্তৰ,
হ’ব জানো সিদ্ধি লাভ সেই উদ্দেশ্যৰ?
পাৰিব নে দিব মোক প্ৰাপ্য পুৰস্কাৰ?”
 ঢাকিলে ৰজাৰ মুখ বিষাদ-ছায়াই,
হৰিল মুখৰ মাত, ৰ’ল অধোমুখে।
আশঙ্কাত ৰূপহীৰ কঁপিল অন্তৰ;
বুকু ভাঙ্গি ব’লে শ্বাস হ’ই খৰতৰ।
কঁপা মাতে পুনয়ায় ক'লে,-“স্বৰ্গদেৱ।
একেষাৰ কথা মাত্ৰ, এটি সমিধান।
লাগে মোক, নাভাৰিব হ’ই নিৰুত্তৰ-
জীৱন-দেৱতা মোৰ আছে নে কুশলে?”
 তথাপি নিমাত ৰজা, নুতুলিলে মূৰ।
ৰূপহী অধীৰা হই উন্মাদিনী-প্ৰায়
ক'লে,-“তেন্তে স্বৰ্গদেৱ, স্বামী মোৰ নাই?”
 উচুপি ৰজাই ক'লে,-“নাই! নাই! নাই!
ফলিয়ালে তোমাৰেই ভবিষ্যৎ বাণী;
দুমাহ আগতে বন্ধু হ’ল স্বৰ্গবাসী।”
 ৰূপহীয়ে ক'লে,-“উস! এয়েহে আছিল!
আৰু তেন্তে ৰূপহীৰ কিবা প্ৰয়োজন!