বশ্যতা স্বীকাৰ কৰি, পাচলৈ আৰু কোনো উৎপাত নঘটাবলৈ অঙ্গীকাৰ কৰাত, সিবিলাকক মুক্তি দিয়া হয়। তাৰ পাচত, বাৰ-ভূঞাই, আহোম বজাৰ ফলীয়া হৈ, আকৌ দিগ্বিজয় কৰিবলৈ ধৰিলে। সেই আলমতে সিবিলাকে কমতাপুৰৰ ৰজাক এৰাৰ আক্ৰমণ কৰি যুদ্ধত ঘটাই আহোম ৰজাৰ অধীন কৰিছিল। তাৰে পাচত, বাৰ-ভূঞাই, আহোম ৰজাৰ অনুমতি অনুসৰি, চুটিয়া ৰজাক আক্ৰমণ কৰেগৈ। আৰু, চুটিয়া সেনাপতি কুমাৰ ধীৰনাৰায়ণৰে সৈতে সাত দিন যুদ্ধ পাতি তেওঁক পৰাস্ত কৰি, বাৰ-ভূঞা আকৌ প্ৰখ্যাত হৈ উঠে। কিন্তু, তেতিয়াও সিবিলাক আহোম ৰজাৰ অধীনে হে চলিছিল।
ইফালে বৰ-বাৰভূঞাবিলাকো লক্ষীমপুৰত প্ৰতাপী হৈ উঠিছিল। কিন্তু, ইবিলাকৰ প্ৰতাপ সৰু-বাৰভূঞাৰ সমান প্ৰৱল হোৱা নাছিল। গতিকে, চুটিয়া ৰজাই ঘনে ঘনে আক্ৰমণ কৰি সিবিলাকৰ পিট্ মৰাত ক্ৰমে দুৰ্ব্বল হৈ সিবিলাক দক্ষিণপাৰলৈ উঠি গৈ সৰু-বাৰভূঞাৰ লগত মিল হ’ল। এই দৰেই দক্ষিণপাৰে, এতিয়াৰ নগাওঁ অঞ্চলত, দুয়ো ফৈদ মিহলি হোৱাত, পিচলৈ সিবিলাকৰ ভিতৰত সৰু-বৰৰ চিন্ হেৰাই আহিল। সদৌশেহত, পুৰণি তথ্যজ্ঞ লোকসকলে মাথোন সিবিলাকৰ বৈষ্ণৱী দলক “সৰু-ভূঞা-পোৱালি” আৰু শাক্ত দলক “বৰ-ভূঞা-পোৱালি" বুলি নিৰ্দ্দেশ কৰিব পৰা হ'ল। বৰ্তমান “ভূঞা-পোৱালি"ৰ নাম নুমাইছে। “ফটা হওক, ছিটা হওক, পাটৰ টঙ্গালি; কণা হওক, কুঁজা হওক, ভূঞাৰ পোৱালি” এই প্ৰচলিত বচন ফাকিত মাখোন “ভূঞা- পোৱালি”ৰ চিন্ ৰৈছেগৈ।
নীলধ্বজ -পালবংশী ৰজাৰ ৰাজত্ব অন্ত পৰাৰ পাচত, বছৰদিয়কলৈ কামৰূপ ৰাজ্য অৰাজক হয়। তাৰ পাচত, ত্ৰয়োদশ খ্ৰীষ্টাব্দৰ আৰম্ভণত খেনবংশীয় কান্তনাথ নামেৰে এজন ডেকাৰ ভাগ্যলক্ষ্মী প্ৰসন্ন হোৱাত, তেওঁ কামৰূপৰ অধীশ্বৰ হয়। কান্তনাথৰ পিতাকৰ নাম ভক্তেশ্বৰ আৰু মাকৰ নাম অদনা। ইবিলাক মেচ জাতীয় এটি নিচেই টোকোনা পৰিয়াল আছিল। কান্তনাথৰ বয়স কথমপি দহবছৰ পাৰ হওঁতেই তেওঁৰ পিতাক ঢুকায়। তাৰ পাচত, সিবিলাকৰ অৱস্থা অতিকৈ হীন হৈ পৰে। শেহান্তৰত, বিধবা অদনাই মাউৰা পুতেক কান্তনাথক এজন বামুণৰ ঘৰত গৰখীয়া থৈ জীৱিকা উলিয়াব লগাত পৰে।
পিচে,এদিন গৰু চৰাওঁতে ভাগৰ লগাত, মুকলি পথাৰৰ মাটিতে পৰি কান্তনাত টোপনি গ'ল। দুপৰীয়া ভোজনৰ পৰ উকলি গ'ল, তথাপি গৰখীয়া ঘৰলৈ যোৱা নাই। পিছে, গৰাকী বামুণে বিচাৰি গৈ দেখে যে, টোপনিত লালকাল্ দি পৰি থকা গৰখীয়াৰ মুখত আৰু চকুত ৰ'দ নপৰাকৈ, মূৰৰ ফালৰপৰা এটা ফেঁটী সাপে ফেঁট্ তুলি আৰ কৰি ধৰি ৰখি আছে, আৰু ল'ৰাৰ ভৰিৰ তলুৱাত ৰাজলক্ষণ নিলগতে জিলিকিব লাগিছে।
