স্বৰ্গদেৱ চুহিত গঙফা বা গৌৰীনাখসিংহ দি বুঢ়াগোহাঞ্জি ভাজৰীয়াক সহায় কৰিবৰ অৰ্থে নগৰলৈ পঠিয়াইছিল; কি মোৱামৰীয়াবিলাকে বাটতে ধৰি সিবিলাকক কাটি মাৰি অন্ত কৰিলে। তাৰ পাচত, বাঁহৰীয়াৰ কটকী বিষ্ণুৰামক মণিপুৰৰ ৰজাৰ ওচৰলৈ পঠিয়াই সহায় বিচৰা হ'ল। মণিপুৰৰ ৰজাই পূৰ্বৰ উপকাৰ সুৱৰি স্বৰ্গদেৱক সহায় কৰিবলৈ কিছুমান লৈ লৈ আহিছিল; কিন্তু মোৱামৰীয়াৰ বিষম আক্ৰমণ সহিব নোৱাৰি, মণিপুৰীয়া সেন বুঢ়াগোহাঞি ডাঙ্গৰীয়াৰ জিম্মাত দি, মণিপুৰী ৰজা জয়সিংহ উলটি গ'লগৈ। এনে অৱস্থাতে ৬ ছবছৰমান মোৱামৰীয়াৰ উপদ্ৰৱ আৰু অধিকাৰ চলি থকাৰ পাচত, বৰ্গদেৱে আন উপায় নেদেখি, বিকা মজুমদাৰ আৰু ভৱ কটকী নামেৰে দুজন উকীলক “ইউ ইন্ডিয়া কোম্পানিৰ ওচৰত সাহায্য ভিক্ষা কৰিবৰ অৰ্থে কলিকতালৈ পঠিয়ালে। সেই সময়ত ভাৰতবৰ্ষত বৃটিচ ৰাজপ্ৰতিনিধি লৰ্ড কৰ্ণওয়ালিচ, গৱৰ্ণৰ জেনেৰেল আছিল। তেওঁ, ঐঃ ১৭৯২ চনত, কাপ্তান ওৱেলচ, চাদাবক ‘সাত কোম্পানি’ চিপাহীৰ সেনাপতি পাতি আহোম ৰজাক সহায় কৰিবলৈ পঠিয়ায়। ওৱেল, চাহেবে গুৱাহাটীত স্বৰ্গদেৱৰে সৈতে দেখা-সাক্ষাৎ কৰি, তেওঁৰপৰা সমুদায় বৃত্তান্ত জানি লৈ, পোনপ্ৰথমে জয়স্তাৰ ৰজাক ৰণত ঘটাই পুনঃ আহোম ৰজাৰ বশ্যতা স্বীকাৰ কৰালে। তাৰ পাচত, ৰৰ ৰজা কৃষ্ণনাৰায়ণক দমাই আকৌ আহোম ৰজাৰ তলতীয়া কৰিলে। তাৰ পাচত কাপ্তান ওৱেলচ, স্বৰ্গদেৱৰে সৈতে নগৰলৈ উজাই আহিল। | তেতিয়ালৈকে মহামন্ত্ৰী মহামতি পূৰ্ণানন্দ বুঢ়াগোহাঞি ভাঙ্গৰীয়াই তেওঁৰ অভেদ্য কৌশলৰ বলেৰে। সাত বছৰ নগৰ ৰক্ষা কৰি আছিল। পূৰ্বে কেইবাবাৰে জয়লাভ কৰি মন বাঢ়ি থকা মোৱামৰীয়াবিলাকে অলপীয়া সৈন্যৰে সৈতে অহা চাহাবক দা-যাঠি জোকাৰি ভাবুকি দি খেদিবৰ অৰ্থে, হাজাৰে-হাজাৰে আহি বেৰি ধৰিলে। কিন্তু, বৃটিচৰ সুশিক্ষিত সৈন্যৰ বন্দুকৰ গুলীৰ আগত তেনে দা-জোকাৰণি কিমান পৰ ঠাৱৰিব। -বৃটিচ সৈন্যৰ কৌশল অদ্ভুত মানি অলপ সময়ৰ ভিতৰতে মোৱামৰীয়াবিলাক মূৰ নেদেখুৱাত পৰিল! এইদৰে মোৱামৰীয়াক সম্পূৰ্ণ বশ কৰি, কাপ্তান ওৱেলচ, চাহাবে অসম ৰজাৰপৰা বিস্তৰ ধন-বস্তুৰ উপহাৰ লৈ (১), বঙ্গদেশলৈ উলটি গ’ল। স্বৰ্গদেৱে, খ্ৰী: ১৭৯৩ চনত, নিজৰ নগৰ আকৌ হাত কৰি ললে। কাপ্তান চাহাবে পূৰ্ণানন্দ বুঢ়াগোহাঞি ডেকা ডাঙ্গৰীয়াক দেখি, এই বুলি ৰহকৈ কৈছিল, “বুঢ়াগোহাঞি বুঢ়া বুলিহে জানিছিলে , এতিয়া দেখো ডেকাহে” ২)। “পতা-ফুকন” বা স্বয়ম্ভু ৰজা :-মোৱামৰীয়াৰ বিদ্ৰোহ চলি থাকোতেই সিফালে গোটই ৰাজ্যত ভাগে ভাগে অলেখ স্বয়ম্ভু ৰজা বা ৰা' নামধাৰী ক্ষুদ্ৰ ক্ষু শাসনকৰ্তাই প্ৰভুত্ব চলাবলৈ ধৰিলে। লোহিতৰ উত্তৰ পাৰে জাপৰীভিটাত তাতী নামেৰে যুগ মানুহ এটাই ৰজা বোলাই গা-চালি দি উঠিছিল; দিহিঙ্গৰ পূবে ৰেমৰা | (১) –“বৰ লেখা-সোণৰ অলঙ্কাৰ ১, ••••• টা, ৰূপৰ ••••• টা, সোণ ২••••••• টকা। আৰু তাম, ফাহ, পিতল, বন্ধু-অলঙ্কাৰ যিমান নিলে তা লেখি কোনে অন্ত পাৰ? মাও ২••• খন, তাল হাতী ১টা, মাখুশী ১৮ হিলৈ ০••• টা, এইবোৰ লৈ ১৭১৬ শফৰ জেষ্ঠ মাস সকল চাহাব চিপ সৈতে আইকলিকতালৈ গ'ল। ” -মায়াছৰ ভূঞা সম্পাদিতুমুলীয়া বুৰঞ্জী,” ১২৯ পৃষ্ঠা ২০ জন। ( আনা ঘৰবৰুৱাৰ—“তুখীয়া বুৰঞ্জী,” ১২৭ পৃ. ৭০১ ছেদ।
