সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্য-সম্পদ.djvu/১৩২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২৪
সাহিত্য-সম্পদ।


 অনাই বনাই ফুৰা,
 গছ গছান্তৰে ঘুৰা,
ক’তেবা তোমাৰ সেই সখিয়াৰ ঠাই?

 ক’তনো আহিলা এৰি,
 নেপাই বনত ঘুৰি,
বিচাৰিছা আহি তুমি মানৱৰ ঠাই ,

 তুমি হে বিৰহী পখি,
 কতনো এৰিলা সখি,
ক’তনো তোমাৰ সখি আছেনো লুকাই?

 তোমাৰ শুৱলা মাত,
 শুনি পৰে হিয়া শাঁত,
নিতউ আহিবা তুমি ইদৰে মাতিব ,

 তোমাকেই চাই মই,
 সখিৰ স্থানীয় হই,
সাজু হই ৰম সদা সমিধান দিব।

 নুফুৰিবা তুমি পখি,
 বিচাৰি তোমাৰ সখি,
নহবা কাতৰ তুমি বিৰহীৰ দৰে;

 তোমাৰ দেখিলে দুখ,
 নেথাকে মনত সুখ,
পৰাণ কাতৰ হয় বিননীয় সুৰে।